Бернар Клавель - Бацькава падарожжа (на белорусском языке)
Зманiць. Адно гэта слова нагадала яго колiшнюю размову з жонкай. Яна казала:
- Ты напiшаш яе гаспадарам... Ты скажаш iм аб сваiх прынцыпах... Скажаш, што ты сумленны чалавек i нiколi нiкому не хлусiў!
Яна мела рацыю: сапраўды, ён мог пахвалiцца, што нiколi нiкому не схлусiў. I цяпер ён адчуваў сябе няёмка ад таго, што яму давядзецца iлгаць дачцэ.
Яны разам паедуць адсюль. Яны будуць iсцi заснежанай дарогай. Потым яны трапяць у дамашняе цяпло. Iх сустрэне шчаслiвая Дэнiза. Ад радасцi яна будзе яшчэ прыгажэйшай.
Кантэн запаволiў крок. Ён лёгка ўяўляў сабе ўсё гэта, вось толькi не мог уявiць рэакцыi Марыi-Луiзы на тое, што бацька ёй схлусiў. Яна ж таксама нiколi не чула, каб ён казаў няпраўду.
Апынуўшыся ля тэатра, Кантэн лёгка знайшоў "Там-Там", але надпiс на дзвярах установы папярэджваў, што яна адчыняецца ажно ў 15 гадзiн.
У 15 гадзiн Марыя-Луiза будзе далёка адсюль. Кантэн быў на вакзале, але нават не пацiкавiўся раскладам цягнiкоў на Парыж. Пэўна, у яго было больш шанцаў убачыць дачку на вакзале, але ж ён там не застаўся. Ён таксама не змог дачакацца яе на кватэры, а цяпер вось трацiў апошнi шанц спаткаць яе. Можа, трэба хутчэй iсцi на вакзал i шукаць яе там? Не стаяць жа тут цэлыя дзве гадзiны, ля гэтых маленькiх вiтрынаў, у глыбiнi якiх на чырвонай тканiне прышпiлены фотакарткi напалову раздзетых жанчын? Ён разглядаў iх нейкую хвiлiну, баючыся сустрэць сярод iх сваю дачку, але хутка зразумеў, што ўсе яны - артысткi кабарэ. Яны спяваюць i адначасова распранаюцца.
- Прафесiя называецца!
Сярод дзяўчат, якiя займалiся гэтай прафесiяй, вiдаць, таксама былi смелыя, працавiтыя i сумленныя. Калi б два днi назад яму сказалi, што ў яго дачкi будзе такая прафесiя, ён засмяяўся б. Цяпер жа яму здавалася, што гэта прафесiя не горшая за iншыя...
Кантэн перайшоў на другi бок вулiцы. Не, ён тут не застанецца. Але i на вакзал не пойдзе. Досыць. Добра набегаўся, прапусцiў гэтулькi шанцаў, бо шукаў без пэўнага плана.
Насупраць дзвярэй "Там-Тама" было кафэ. Кантэн зайшоў. Ён сеў ля акна за невялiкi квадратны столiк, з пластмасы чорнага колеру. У яго гладкай паверхнi адлюстроўваўся кавалачак шэрага неба. Кантэн замовiў кавы. Яму прынеслi невялiчкi кубак i загорнуты ў паперу драбочак цукру. Кантэн агледзеўся. Бармен сварыўся з высокай доўгавалосай бландзiнкай, на якой была зялёная шарсцяная майка, якая шчыльна аблягала яе грудзi i клубы. Яе цёмнаскурая сяброўка, з пляскатым носам, узад-уперад хадзiла ля прылаўка i глядзелася ў люстэрка, якое стаяла ў глыбiнi залы. Кантэн пачуў, як яна сказала бармену:
- А мне ўжо стукнула пятнаццаць...
Кантэн прыгледзеўся да яе. Гэтаму дзяўчацi з жаночым целам было пятнаццаць гадоў. Яна палiла. Яна бавiла свой час у бары.
- Цэлых шэсць месяцаў, - расказвала яна, - лягавыя праводзiлi мяне штовечар дадому. Цяпер iм гэта надакучыла. Бо ў мяне з'явiўся пашпарт... Чхала я на iх!
Гэтыя словы патанулi ў агульным тлуме, якi стаяў у бары. Дзяўчына, апранутая ў белы свiтэр i ў чырвоныя штаны з аксамiту, паставiла на прайгравальнiку пласцiнку. Кантэн быў моцна ўзрушаны гэтым новым, незразумелым яму светам. Побач сядзеў хударлявы хлопец з тварам Хрыста, валасы ў яго былi даўжэйшыя, чым у дзяўчат. Яму саставiў кампанiю здаровы дзяцюк з гальскiмi вусамi. Далей сядзеў адзiн за сталом нерухомы бледнатвары юнак. Яго пустыя зрэнкi не адрываючыся глядзелi ў адну кропку. Здавалася, ён адсутнiчаў. Была тут яшчэ дзяўчына з тварам мадонны. Ён быў закрыты чорным вэлюмам. Кантэн падумаў, цi не снiцца яму ўсё гэта, настолькi гэты свет быў далёкi ад жыцця. На ўсiх прысутных ляжала адзнака сумнай дрымоты, твары скрывiлiся ад жаху ў чаканнi весялосцi.
Нейкую хвiлiну Кантэн яшчэ глядзеў на iх, але раптам яму зрабiлася не па сабе. Ён разлiчыўся i хуценька выйшаў.
20
Кантэн баяўся адыходзiцца далёка ад "Там-Тама". Ён толькi схадзiў на бераг Соны, але гэтым разам у яго знiкла жаданне глядзець на раку. Ён сапраўды не ведаў, што яго чакае. Аднак, каб апраўдацца перад сваiм сумленнем, прыйшоў да вываду, што трэба паспытаць апошнi шанц. Iнакш ён не зможа паехаць дадому.
Ён яшчэ раз зайшоў у кафэ, каб выпiць гарэлкi. Чаркi былi такiя самыя маленькiя, але ён хутка захмялеў, бо нiчога не еў.
Нарэшце мiнула трэцяя гадзiна, i Кантэн увайшоў у "Там-Там". Цяпер ён больш не вагаўся, нiчога не магло яго напужаць. Аднак як толькi ён увайшоў усярэдзiну, то адразу спынiўся. Яму здалося, што ён трапiў на iншую планету. Усё тут было ружовае: столiкi, лаўкi, лямпы, сцены. Нават белая афiцыянтава куртка здавалася ружовай. Кантэн глядзеў на лямпы i не разумеў, адкуль iдзе гэта ружовае святло. Здавалася, яно iшло адусюль i нiадкуль. Яно магло апускацца са сцен i са столi або, з такiм жа поспехам, магло падымацца з падлогi, быццам хвалi гарачага паветра, якiя падымаюцца летам з разагрэтага асфальту. Гэтае святло згушчала паветра, награвала яго так моцна, што немагчыма было дыхаць. Кантэну здавалася, што чалавечыя iстоты, якiя знаходзяцца тут, задыхаюцца ў гэткай атмасферы. А можа, адчуваў сябе так толькi ён адзiн. Вiдаць, якраз гэткiм бачаць перад смерцю свет вакол сябе. Кроў засцiлае тады вочы.
Кантэн з намаганнем удыхнуў цяжкае паветра i прайшоў крыху ўперад. Ля касы сядзела пажылая жанчына. Яе галава была ледзь бачна. Кантэн падышоў да прылаўка i спытаўся ў афiцыянта, цi ведае ён Марыю-Луiзу Кантэн. Той кiўнуў галавою ўбок i сказаў:
- Папытайцеся ў iх.
За столiкам, на якi ён паказаў, сядзелi дзве жанчыны. Адна сядзела спiною да залы, i Кантэну здалося, што зараз яго сэрца спынiцца. Але жанчына павярнула галаву, i Кантэн убачыў, што гэта не Марыя-Луiза. Кантэн глянуў яшчэ раз на афiцыянта. Той паўтарыў:
- Папытайцеся iх. Яны ўсё ведаюць лепш, чым я.
Кантэн стаiць, быццам паралiзаваны. Ён ведае, што павiнен зрабiць апошняе намаганне, каб развiтацца з надзеяй. Вось яго цела крыху нахiляецца ўперад, быццам ён збiраецца ўпасцi памiж столiкаў, але раптам адна нага адрываецца ад падлогi, i, супраць свайго жадання, ён робiць некалькi крокаў.
Кантэн наблiжаецца да столiка. Спыняецца. Дзяўчына, якая сядзiць да яго тварам, ветлiва ўсмiхаецца i гаворыць:
- Добры вечар.
Кантэн адказвае ледзь чутна:
- Добры вечар.
Дзяўчына, што сядзiць да яго спiной, устае i iдзе да прылаўка. Першая пасоўваецца крыху на лаўцы i дае Кантэну месца.
- Сядай, - кажа.
Кантэн каўтае слiну, якой сабралася поўна ў роце, i мармыча няўпэўнена:
- Я шукаю Марыю-Луiзу Кантэн...
- Цудоўна. Сядай, сядай! Я пагавару з табою пра тваю Марыю-Луiзу.
Кантэн без вялiкай ахвоты сядае побач з дзяўчынай, ад якой моцна пахне такiмi самымi духамi, як у салоне Раберцi.
Дзяўчына бярэ яго за руку i прыцiскаецца да пляча.
- Мяне завуць Дыяна... Табе падабаецца? Табе павiнна падабацца. Ты ж апрануты ў палiто ляснога чалавека.
Яна весела смяецца. Здаецца, Кантэн ударыў бы яе. Ён прыўстае, але дзяўчына трымае яго.
- Не варушыся, - шэпча яна, - я раскажу табе пра тваю Марыю-Луiзу. Яна паехала адсюль. Яна была маёй сяброўкай...
Афiцыянт прыносiць дзве вялiкiя шклянкi з лёдам i мутнай вадкасцю, якая нагадвае настой палыну.
- Пагаворым ветлiва, па-сяброўску, - не адстае дзяўчына. - Вып'ем па шклянцы i пагутарым, праўда?
Афiцыянт кажа:
- Гэта будзе васемсот.
Кантэн не раздумвае. Ён вымае свой партаманет i кiдае на стол тысячафранкавы бiлет. Дзяўчына гаворыць:
- Ведаеш, твая Марыя-Луiза добрая чувiха, але ў мяне склалася аб ёй дзiўнае ўражанне.
Дзяўчына смяецца зноў. Яна паварочваецца тварам да Кантэна, ад яе моцна пахне тытунём.
- Бачыш, - працягвае яна, - здаецца, твая Марыя-Луiза паехала з тыпам, у якога аўтамабiль доўгi, быццам тралейбус. Аднак гэта мяне нiколечкi не хвалюе.
Кантэн адчувае, што дзяўчына пачынае абдымаць яго за шыю. Ён увесь напружваецца. I як толькi адчуў на сваёй шчацэ дотык яе цёплай скуры, падскоквае, быццам працяты токам. Не стрымлiваецца i крычыць роспачным голасам:
- Марыя-Луiза-а-а!
Адпiхнуўшы ад сябе дзяўчыну, бяжыць да дзвярэй.
- Паглядзiце на яго, - крычыць тая, - што яму не спадабалася?
Чуецца яшчэ нейчы голас:
- Не чапай яго, ён з'ехаў з глузду!
Кантэн цягне на сябе ручку дзвярэй. Яны з першага разу не адчыняюцца. Ён яшчэ чуе, перад тым як выйсцi, з'едлiвы мужчынскi голас:
- Што ты яму зрабiла? Ты заўсёды абыходзiшся па-зверску са старымi!
За спiной у Кантэна моцна грукаюць дзверы i рэзка абрываюць смех, якi праносiцца па зале.
НЯПРАЎДА
21
Кантэн iшоў, быццам адсцёбаны пугай, быццам аблiты варам. Яго старэчую скуру апёк дотык гэтай дзяўчыны. Ды яна ж яму дачка гадамi!
Усё ў iм перавярнулася. Кантэн нагадваў цяпер стары рухавiк, якi працаваў з перабоямi, сапсаваную музычную скрынку, якая iграла з перарывамi. Ён ап'янеў ад усяго таго, што пачуў. Яго ванiтавала словамi:
- Стары з вялiкiм кашальком... Стары, у якога поўна грошай... Яны толькi i мараць аб гэтым!...
- Столькi папрацаваць, каб потым зноў вярнуцца ў вёску, дзе гнула горб не адно пакаленне Кантэнаў!..
- Кантэн - селянiн... Кантэн - чорны капялюш... Кантэн - футравае палiто... Кантэн - лясны чалавек... Кантэн нямодны.., састарэлы.., бязглузды.., скончаны!
