Лидия Адамович - Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)
Але як збянтэжылася Аленка, калi ўбачыла ў пакоi ў Мiколы другую дзяўчыну! Тая выкладвала з сумкi прысмакi...
- Знаёмся, Наташа, - мовiў Мiкола, нахабна гледзячы ў твар прыгожанькай дзяўчыне, - гэта Аленка, мая нявеста!
Наташа хмыкнула, скрывiўшы пухленькiя вусны, але да Аленкi падышла i нечакана пацалавала яе ў шчаку.
Мiкола зняў са сцяны гiтару, прапанаваў Аленцы садзiцца на ягоны ложак i сеў побач.
- Песня для цябе, мiлая! - усмiхнуўся Аленцы.
Аленка пачырванела ад нечаканай радасцi.
Не утешайте меня, мне слова не нужны,
Мне б отыскать тот ручей у янтарной сосны,
Вдруг сквозь туман там краснеет кусочек огня,
Вдруг у огня ожидают, представьте, меня!
Мiкола спяваў песню Юрыя Вiзбара:
Милая моя, солнышко лесное...
- Где, в каких краях, встретишься со мною? - падхапiла Наташа прыпеў i запрасiла ўсiх да стала.
Аленка з удзячнасцю пахвалiла кулiнарныя здольнасцi Наташы.
- А вось Мiкола называе мяне дурнiцаю, - паскардзiлася Наташа. - Паўплывай на яго, Аленачка!
- Абавязкова! - усмiхнулася тая.
Мiкола зарагатаў, адхiнуўшыся на спiнку крэсла.
- Паслухай, Мiкола! - загарэлiся вочы ў Аленкi. - Я дапамагу табе знайсцi палаткi ў паход! Мая знаёмая возьме iх у сябе на працы. Спадзяюся, што ты возьмеш i мяне ў паход за такую паслугу?
- Вядома, вазьму, Аленачка! - абняў той дзяўчыну. - I нават у загс! Заўтра прынясi свае паданнi - чытаць будзем!
- Яны ў мяне тут! - ускочыла з-за стала Аленка, хуценька выцягнула з кiшэнi лiсты. - Пачытаць?
- Давай я! - забраў лiсты Мiкола i пачаў чытаць.
...Жыла Дарына з каханым на беразе Чорнага мора. Але словы яго чароўныя больш не вабiлi яе, i тварам яго прыгожым перастала любавацца яна. Блукалi яны з месца на месца, часта сварылiся, бо муж яе не мог знайсцi сабе справы i нiчога не ўмеў рабiць. Уцякла яна ад яго i трапiла да старой вядзьмаркi. Стала жыць у яе ды вядзьмарству вучыцца. I не было ў яе сiлы i грошай вярнуцца да роднай зямлi. Сумавала Дарына па Бацькаўшчыне, як сон, успамiнала сваё дзяцiнства.
I пачула яна аднойчы, што ў мясцiны гэтыя прыехаў князь Вiтаўт са сваёю дружынай. Пабегла яна, каб паглядзець на яго. Дазналася, што ў князя не зажывае рана ад даўняй бiтвы, i папрасiла, каб дазволiлi ёй вылечыць яго. Згадзiўся князь, дапусцiў да сябе маладую вядзьмарку. Лячыла яна яго. Але падалося яму, быццам бачыў ён недзе дзяўчыну.
- Чаму твар свой хаваеш? - вочы ў Вiтаўта пры святле свечкi цёмна-сiнiя, аксамiтныя i глыбокiя, i здаецца Дарыне, у iх такое цяпло i ўтульнасць... - Як завуць цябе? - пытае ўсё ён.
Павекi ў Дарыны заплюшчаныя, яшчэ болей захiнулася яна ў сваю чорную хустку i схiлiла галаву. Не можа назваць iмя свайго.
- Цяпер лепей сябе адчуваю, - кажа князь. - Што хочаш за лекi свае?
Вочы ў дзяўчыны загараюцца, падае долу чорная хустка.
- Дадому! Да зямлi сваёй любай! - шэпча дзяўчына, да грудзей прыцiснуўшы рукi.
Князь узнiмаецца.
- Ты - Дарына?
I твар свой у слязах хавае яна...
- Ай, не наганяйце самоту! - пацягнулася за сталом Наташа. - Давайце лепш вып'ем! Сёння свята... Дарэчы, Аленачка, я працую на пятым маршруце трамвая, прыходзь, калi я ў першую змену, гэта на тым тыднi. Пакатаю! А потым у госцi пойдзем! Я пачастую цябе фаршыраванымi катлетамi на выбар: з грыбамi, з цыбуляй смажанай цi морквай. А яшчэ я смачна раблю рыбу фаршыраваную...
- Ды што ты, як трашчотка! - перабiў яе Мiкола. - Заўжды ў цябе ўсё фаршыраванае: то бульба мясам, то рыба... Вось толькi галава пустая!
- Нiчога! - усмiхнулася Наташа. - Я тваю пiлюлю праглынула, зараз перавару... Смейся, смейся, пакуль весела! Ты ад мяне хутка такi контрудар атрымаеш - заплачаш!
Наташа хiхiкнула i ўзялася з асалодаю есцi цёплыя катлеты з укропам зверху. Мiкола ўключыў магнiтафон i запрасiў Аленку на танец.
Увесь час шаптаў дзяўчыне салодкiя, сакавiтыя, як вiшня, словы кахання. Наташа танцавала адна. Павольна, прыгожа кружылася па пакойчыку ў шчыльна абцягнутых джынсах, у самавязаным узорыстым швэдры.
- Табе час iсцi! - заўважыў ёй Мiкола. - Зараз прыйдзе вахцёр з тваiмi дакументамi!
- Ой, не плач! - працягнула Наташа i прысела на крэсла, узяла ў руку шклянку з недапiтым вiном i павольна пацягнула праз саломiнку.
- У мяне застанецца Аленка! - настойлiва сказаў Мiкола.
- Я не супраць! - усмiхнулася Наташа, сцягваючы праз галаву швэдар.
Яна засталася ў прыгожым танюткiм лiфчыку. Затым павольна зняла джынсы i бухнулася ў ложак.
- Давайце яшчэ вып'ем! - засмяялася Наташа, гледзячы на збянтэжаных Аленку i Мiколу. - На развiтанне, з Аленкай... Зараз Мiкола правядзе цябе дахаты... А потым вернецца да мяне!
- Запомнi! - крыкнуў ёй Мiкола, падышоўшы да ложка. - Я не люблю агрэсiўных, плаксiвых i назойлiвых жанчын!
- З якой кнiгi гэты выраз? - насмешлiва мовiла Наташа. - Мусiць, Дэйла Карнегi цяпер чытаеш? Фiлосаф! Напэўна, ужо дзесяць сшыткаў спiсаў на афарызмы? Iнтэлектуал! Я не агрэсiўная - проста заўсёды гавару праўду! Не плаксiвая - мне твой замуж патрэбен як сабаку пятая нага! У нас дзяўчаты, мацi-адзiночкi, кватэры льготныя атрымлiваюць! Ды я лепш буду мацi-адзiночкай, чым за такога, як ты, пайду! Навошта мне за табою ў вёску ехаць? Я не назойлiвая, я - ветлiвая, павiншаваць цябе прыйшла! I пажартавала я цяпер, скрывiла вусны Наташа ў пагардлiвай усмешцы, - хацела пабачыць, як ты са сваiмi бабамi разбiраешся, калi ўсе разам прыходзяць!
Наташа ўскочыла з ложка, спрытна апранулася i, паслаўшы Мiколу паветраны пацалунак, выйшла з пакойчыка.
- Нарэшце! - з лёгкасцю ўздыхнуў хлопец i прытулiўся вуснамi да Аленчынага пляча. - Я кахаю цябе, - прашаптаў ён дзяўчыне. - Заставайся сёння ў мяне, да ранку... А заўтра, на золку, разам скiруем да возера, на ранiшнi бег...
Пасля саўны Iрэна прыняла масаж. З даўняга часу знаёмая ёй Светачка пляснула ў далонi, калi Iрэна скiнула прасцiну i лягла на масажную кушэтку.
- Як вы пахудзелi! Парайце дыету!
- Дэпрэсiя... - адказала Iрэна. - Лепей быць мажной, але шчаслiвай...
Цела Iрэны разамлела, сагрэлася, i здалося ёй, што стала яна лёгкай-лёгкай i ўзнялася над зямлёю... Як даўно не была Iрэна ў салоне "Грацыя"! Гэта яе самае любiмае месца, выходзiш адсюль зусiм iншым чалавекам - новым, памаладзелым, шчаслiвым... Як спяшалася яна адсюль раней да Янкi - акрыленая, вясёлая! Ён багатварыў яе цела, цалаваў яго. Iрэна адчувала спiною халадок зялёнай травы i пах кветак, пяшчотныя вусны Янкi... Цёплы рачны пясок сыпаўся ёй на жывот... Пырскi халоднай вады лагодзiлi твар...
- Якiм колерам будзеце фарбаваць пазногцi на нагах?
Абудзiлася ад думак Iрэна ўжо ў педыкюрным пакойчыку.
Чаму думкi пра Янку не пакiдаюць яе? Праз сцяну - касметычны кабiнет. Яна абавязкова зробiць там маску, масаж твару, i ёй накладуць макiяж "Лебедзь" ён так пасуе да яе вачэй.
- Я параю вам макiяж "Раманс"! - усмiхнулася касметычка. - Вы ж сказалi, што iдзяце на вечар...
- У фiлармонiю, - паправiла Iрэна. "Адна iду..." - падумала з сумам.
...З люстэрка пазiрае прыгожая дзяўчына - пшанiчнага колеру валасы ўкладзены ў складаную прычоску. "Застаўся апошнi штрых, - усмiхаецца свайму адлюстраванню Iрэна, - манiкюр!"
- Ну вось, цяпер я пачну новае жыццё! - з палёгкай уздыхнула Iрэна, выйшаўшы з салона.
...Яна адчула, што адзiнота можа быць пяшчотнай i спакойнай. На душы ўтульнасць i асалода. Менавiта ў такiя часы цiхага роздуму i спакою наведвае нас Дух Святы - мы ачышчаемся душою сярод цiшынi, сярод прыгажосцi аксамiтна-зялёных дрэваў, ласкавай травы i шчырых кветак, удумлiва-спакойнага неба i цiхай малiтвы. Iрэна ведала, што дома яна абавязкова адключыць тэлефон, перастане чытаць газеты i часопiсы на нейкi час, не будзе глядзець тэлевiзар. Цiшыня i спакой - цудатворныя лекi!
Iрэна зайшла па дарозе ў Дом фота, заказала ў бары каву, нетаропка пiла, гледзячы на сябе ў люстэрка. Прыгожыя, танюткiя пальчыкi трымаюць кубак з кавай. Вусны, цалуючы, кранаюць яго край, у роце - гарачыня i гаркаваты, як ад бразiльскiх цыгарэт, прысмак... Насупраць яе сядзiць элегантна апрануты мужчына гадоў за трыццаць. Густыя чарнявыя валасы з нiтачкамi срэбра, зачасаныя ўгору. Класiчнага крою пiнжак, прыгожы iмпартны гальштук i белы шарфiк, цёмнае палiто расшпiлена... Iрэне хочацца, каб ён звярнуў на яе ўвагу, але той заняты размовай са сваiм субяседнiкам - сур'ёзным пажылым чалавекам.
- Рэстаўраваць стары маёнтак, я лiчу, будзе больш выгадна, чым будаваць новы аздараўленчы цэнтр, - гаворыць той, хто спадабаўся Iрэне.
- Месца выбрана добрае, спадар Дуброўскi, - адказвае пажылы, - Вiшанька цудоўная вёска: лес, рэчка побач... А людзi! Добрыя, старыя мясцiны... Цяпер такiх вёсак амаль не засталося, усюды прыезджыя людзi, карэнных жыхароў амаль няма, а гэта, можна сказаць, старажытная вёска, такая, якую я ведаў у дзяцiнстве... Ласкавая палеская вёсачка!.. Параскiдаў Чарнобыль людзей па чужых мясцiнах...
Мужчына ўздыхнуў.
- Нiчога, вернуцца яшчэ, - супакоiў яго Дуброўскi. - Наша задача наладзiць цэнтр для лячэння дзяцей. Трэба захаваць генафонд Беларусi...
Iрэна з сумам пазiрала на Дуброўскага i ў душы зайздросцiла той жанчыне, якую, пэўна, захоўваў у сваiм сэрцы гэты чалавек. Як хацелася ёй быць на месцы гэтай жанчыны. "Гэты чалавек не для мяне, - падумала Iрэна, - я не дарасла да яго... А як бы хацелася мець такога!.."
