Уладзімір Караткевіч - ....Трэба церабіць сваю сцежку Дзённік 1965-66 гадоў
12-га скончыў “Дуб Крывашапкі”. Чытаў яго дзядзьку. Нішто. Вечарам скончыў верш “Вуліцы”.
Учора была нядзеля. Напісаў два, па-мойму, неблагія раздзелы. Скончыў “Ежа дзеля мужчын”. Напісаў “Пятка не мае сораму” і “Саранча”.
Вечарам чытаў дэтэктыў. Дзіка спазняюся супраць плана. Сёння раніцай, у густым тумане, пайшлі з дзядзькам і Альмай на Дняпро. Прасек пешняю дзве пелькі і паставіў прылады на мянёў, яны ж калекі або балабы. Калі не ўкрадуць, то заўтра раніцай пайду пагляджу. Будзе нешта – яшчэ дзве палонкі праб’ю.
Працавалася кепска. Пайшлі з дзядзькам у горад, купілі фотапаперы, кавы і іншага. Цурчыць вада, туман, на голых дзедавых дрэвах кроплі. (Нядаўна сусед ссек вішню, якой было год семдзесят. Вядома, трэба, яна ўжо і не пладаносіла, але як убачыў – сэрца сціснула. Такая была прыгажуня.
Мала ўжо што засталося і ад дзеда. Пра прадзеда і ягонага бацьку і не кажу: на вякі будавалі – добра, калі фундаменты засталіся. Так і ад мяне год праз семдзесят.)
Туман і туман. Шумяць мокрыя дрэвы. Зноў сеў і працаваў, і зноў кепска. Не скончыў і аднаго раздзела “Віно ярасці”… Калі паспею – д’ябал ведае. Махнуў рукою ды пачаў з дзядзькам фота друкаваць.
15 лютага. Аўторак
Сёння зноў туман і дождж, і празрыстыя глыбокія лужыны. Ясна, што ніякіх мянёў, ды і ў горадзе, куды схадзіў на кароткі час, нічога добрага, толькі што пару фантастычных раманаў купіў. Дома буду чытаць. Або і ў Вільні.
Працаваў. Магчыма, і яшчэ пасяджу. Перарваўся, каб зрабіць маленькі запіс. Адарваўся на хвіліну ад паперы і ўспомніў, як у сотую гадавіну пакарання сядзеў на гары Гедыміна і глядзеў на горад, і як у снегавую завею хадзіў Мурамі, і які быў горад у дождж. Я часам так губляю розніцу паміж сваім часам і ягоным, што страшнавата.
Усё гэта неяк злілося ў адным. І ўспаміны, і ўяўленні аб тым, як яно магло быць сто год назад, і што, можа, надвор’е было такое, і сённяшні дождж (такі робіць Вільню страшэнна настраёвым горадам), і думкі аб тым, як яно будзе, калі вось хутка зноў паеду туды, і мо будзем стаяць з Адамам ля Яна ў дождж ці ў людской палаца Снядэцкіх. І вось, як тады, калі ўладкаваліся мы на суткі ў гасцініцу “Наруціс”, і як там пагана было, і мы ўцяклі, а я ўсё ж шкадаваў, бо муры былі пад намі, і ўсё здавалася, што не толькі спаймаеш настрой апошніх дзён, які я тады спаймаў, але і ўбачыш.
Гэтая сувязь з тым даўно мёртвым чалавекам (аж да магчымасці папярэдзіць), гэты агульна – наш горад, гэты дождж – гэта верш. Адчуваю, што верш. Не ведаю яшчэ як, але – верш. Пакуль – не ведаю, адкуль ісці. Няма празрэння і азарэння няма. Можа, ад таго, як сплываюць дажджы, ад няўтульнасці і трывогі вузкіх вуліц? Ці ад таго, што дождж робіць усё гэта падобным на наіўную старую гравюру ў даўно забытай тэхніцы: па сталі ці медзі? Як старыя часопісы, як тытул “Завальні”, як партрэты тагачасных людзей, што распаўсюджваліся з рук.
Недзе вакол таго, што трэба. Яшчэ прычына, каб паехаць. Горад зробіць усё за мяне. Усё прыйдзе і стане на месца пад дажджом, у вузкіх вулках, калі слата і мокры снег.
16 красавіка
Дзённік мой ужо цяпер трэба называць “рагачоўскім”. Нідзе не маю ні часу, ні ахвоты пісаць. У тое наведванне Рагачова – “Хрыста” не скончыў. 21-га вымушаны быў ехаць у Мінск, каб пасля выбірацца адтуль на Вільню. У Вільню паехаў, здаецца, 22-га, ці што, начным аўтобусам і з вялікімі прыгодамі, адстаў ад яго і дабраўся толькі пад раніцу на таксі. Адшукаў Адама ў гасцініцы, што насупраць вакзала, і некалькі дзён жылі там, а пасля перабраліся ў кватэру ягонага сябра на вуліцу Дзуку. Там і жылі. Працавалі па архівах. Глядзеў справу Грыневіча [46]. Амаль усё, як у легендзе, але ёсць цікавыя дэталі. Скончыў “Крыкнуць? Позна”. Вільнюс, як заўсёды, дваісты: захапленне перад веліччу старога і ягонай прыгажосцю і амаль фізічная туга. Ці гэта я трапляю туды ў непадыходзячыя моманты (вясна, расталы снег і слата), ці гэта вузасць старых завулкаў, імгла, ці няшчасці маіх герояў. Але нават начная гасцінічная мая туга, калі адзін у нумары і вось-вось здохнеш – страшней за ўсё. Раз я там ледзь не памёр. За акном касцёл Казіміра, і з яго – вароны: спудзіў нехта. Бр-р!
Цудоўна хораша ў гэты раз было толькі [бачыць] карціны Драздовіча ў Сергіевіча [47] (з самім старым мне заўсёды трохі сумнавата, непамысна неяк. Можа, таму, што іншыя пакаленні. Хаця ён са мною, асабліва пасля “Каласоў”, вельмі ласкавы і нават хоча партрэт пісаць, а я адбіваюся, сорамна неяк боўдзілам сядзець перад чалавекам, які працуе). А Драздовіч, самавук гэты, з дзікімі часам ідэямі, мог зрабіцца нашым Пірасманішвілі, каб увага да яго. Добра, урэшце, што Інстытут літаратуры іх цяпер збірае.
Ну і яшчэ: спускаліся з Шутовічам [48] ва ўсыпальні каралёў і (у змроку, ледзь не навобмацак) разглядалі ў адной з капліц калекцыю драўляных крыжоў. Дзіва!
Сустракаўся і з Бронюсам [49]. Былі чатырох (з Марытэ) на пастаноўцы “Скіргайлы” [50]. Бронюс мне на вуха перакладаў, але і так зразумець можна было амаль усё. І гэта было дзівосна. Асабліва сцэны з Лідскай княжной, сцэна Скіргайлы і пацалунка ў лоб і, асабліва, увесь апошні акт.
Геніяльная п’еса, вялікі дух! Ледзь не калаціла ад шкадавання за свет, у якім так блытаюцца людзі. Адам таксама быў уражаны. І пастаўлена з густам.
Ну і яшчэ адно добрае. Пазнаёміў мяне Адась з цудоўнай жанчынай В.І. Бараўскенэ [51]. І вось мы трох на машыне (муж яе нейкі дужа вялікі чын, мяркуючы па тым, што і машына, і кватэра харошая, ледзь толькі не сакратар ЦК) паехалі ў Каўнас.
Пайшлі спачатку ў музей Чурлёніса. І тут упершыню ўбачыў я ягоныя карціны на свае вочы. Аб уражанні што і казаць, хаця глядзеў ледзь не адным вокам, і галава разломвалася (дні за два да таго рабілі “інвазію з Альдэбарана” ў Гудагай і там ледзь не катастрофай скончылі дзень, шнар цераз брыво так у мяне і застанецца).
Глядзеў і дзівіўся. Гэты цыкл “Пахавання”. Ідуць, і паступова згасае чароўнае святло, і засоўваюць труну нібы ў пячное чэрава, і застаецца самотны цень у хаце. Гэтае стварэнне свету, гэтыя правадыры і каралі скамянелыя, на паклон якім (а на самай справе абыякава, міма) ідуць людзі.
Ужо не кажу пра славутыя, пра казкі, санаты, замкі, пра дзівотны “райгарад”, пра ўсё, імя чаму на чалавечай мове не падбярэш. Туды абавязкова трэба ездзіць і ездзіць. І я гэта буду рабіць. І так мы хораша з гэтай жанчынай пагаварылі, такой прасякнуўся я да яе сімпатыяй, якой шмат год ужо не адчуваў я ў жыцці. Такі харошы чалавек!
Глядзелі пасля і яшчэ адно дзіва – драўляныя аплікацыі (ды не, велічныя скульптуры з кары) Даўгвіленэ. Дзіва! Абавязкова ўстаўлю адступленне аб гэтым у “Каласы”. Там, ля “Прыгоннай шыбеніцы” і “Скону паўстанца”, зразумеў я веліч узаемнай нянавісці мужыка і шляхцюка-паўстанца яшчэ раз і з асаблівай сілай. Веліч і горыч. А горыч таму, што лепшых не зразумелі, і загінула мая радзіма. Надоўга.
Вось таму я і не канчаю, баюся, пакуль, канчаць “Каласы”. Кожны дзень нясе новае разуменне, а потым будзе шкада.
Ехалі адтуль вячэрняй Літвой, і добра мне было, і шчасна, і сумна. Бо што я стварыў падобнае?
Запрасіла яна нас да сябе ў госці, відаць, зразумеўшы настрой. Харошы дом, мілыя дзеці, сімпатычны муж, а гаспадыня ўсё ж лепей за ўсіх.
Я ў гэткіх дамах губляюся заўсёды, а тут яшчэ і з маім вокам страшным выгляд у мяне быў не з лепшых. А раз губляюся – пачынаю дражніць. Ну і пачаў. Апавяданні розныя, рызыкоўныя паралелі, былі накшталт ідыёцкага надпісу на кары дуба Крывашапкі, слоўцы.
І здарылася, увогуле, даволі нечаканае. Разварушыў людзей так, што спачатку стрыманыя былі, а пасля рагаталі так, што любата было глядзець. І адценне нейкай разгубленасці, і цікавасць, і, урэшце, старое, як свет, адчуванне чалавечага ланцуга, аб якім мы ўсе ведаем, але не заўсёды памятаем.
Былі там і яшчэ раз, перад самым ад’ездам, і, здаецца, прыдбалі сяброў. Ну і добра.
На 8 сакавіка вярнуліся ў Мінск. І пачалася звычайная нуда: узяць рукапіс, вычытаць, аднесці, у Саюз да лекара, дагавор, абмеркаванне, грошы.
Прыехаў Т. Галіеў, здавалі сцэнар. Бычкоў на яго, мусібыць, ціснуў, і сцэнарый пагублены. Я і не глядзеў дужа, што там і як. Зубаскальства.
Але яшчэ да Толькі, 18-га сакавіка, вымушаны быў з Ігарам Краўчанкам [52] і Блатуном [53] ехаць у Брэст адбіваць праект помніка Брэсту, што належыць Бембелю, ад гэтага маскоўскага выскачкі Кібальнікава. Спачатку ўсё хілілася ў яго карысць, пасля выступіў я і ўжо даў з асалодаю, з нечаканай дзеля самога сябе злосцю. А там хлопцы і пайшлі крышыць. Секлі, як капусту.
А што там, праўда. Нагрувашчанне дзікіх постацяў, якія душаць і ціснуць, напад не на ворага, а на гледача. Аляпаватасць, адсутнасць кампазіцыі, праект, да таго ж, сплагіяваны з новасібірскага, ды яшчэ і няўдала. А помнік вадзе? Дзева, што разбіла аб уцёс урну. Кацялок, з якога бяжыць вада, нямецкі (!) і памерам з цыстэрну. Жах!
Між тым у Бембеля строгасць і веліч. А прахвосты яму ножку ставяць: “Сорак сантыметраў святой зямлі зняць трэба! Там, можа, астанкі забітых!”
