Масей Седнев - Раман Корзюк (на белорусском языке)
- Вы, здаецца, хацелi мяне бачыць? - заявiў аб сабе Корзюк.
- Так, так. Добры дзень! Сядайце! Як справы? Вы жывяцё на водшыбе i вас ня ўсюды можна бачыць. Вам ня хочацца перабрацца ў iнтэрнат? Да нас?
Дырэктар стродка зiрнуў у вочы Рамана Корзюка.
- Я й так разам з вамi, таварыш дырэктар.
- Разумеецца, мы цяпер разам з вамi - я й вы ў адным пакоi... Былi на экзаменах?
- Так.
- Ну, вы i на экзаменах заўсёды трымаецеся свабодна. Спадзяюся, што вы й цяпер не адступiлi ад свайго правiла?
- Гэта ня мае нiякага значэньня, таварыш дырэктар.
Як-бы першы раз за сто год маўчаньня, прарваўся тэлефон, бразкуча i трывожна. Дырэктар прывычным рухам рукi спакойна зьняў з яго трубку i, сказаўшы "пазьней", перапынiў тэлефонную гутарку.
- Вас сягоньня просяць завiтаць на рог Савецкай i Ўрыцкага. Разумееце, куды? А восьмай гадзiне ўвечары. Пакой 72. Органы дзяржаўнай бясьпекi цiкавяцца вамi. Можаце йсьцi.
Дырэктар паклiкаў сакратарку, а Раман Корзюк, быццам яшчэ ня ўсё сказаўшы, памуляўся колькi сэкундаў i выйшаў толькi тады, калi зразумеў, што ягоная гутарка з дырэктарам сапраўды скончылася.
2
З Валяю Камоцкай нiчога асаблiвага ня сталася. У манастыр, драўляны дамок ля самага Галоўнага корпусу, яна, пасьля разьвiтаньня з Раманам, прышла даволi позна; сьвятла ня было як у iхным, так i ў iншых пакоях. Ня было сьвятла нават i ў карыдоры, i Валi вобмацкам давялося шукаць сваiх дзьвярэй. Асьцярожна, каб як найцiшэй, узялася за клямку. Дзьверы былi замкнутыя. "Ня пушчаюць", - аж спалохалася яна гэтай свае першае думкi, гэткай прыкрай i недарэчнай для яе, прыкрай таму, што рэальнай. "Заставайся на вулiцы, досыць нацешылася ты". Гэтае самаўсьведамленьне яшчэ больш узмацнiла ў Валiнай душы несамавiты, можна сказаць, дваякi настрой: радасьць, што яна правяла час з Раманам i неспадзяваная расплата за тую радасьць. Два адценьнi ў ейным пачуцьцi зьлiлiся ў вадно - у тую прыкрасьць, якую яна адчула адразу-ж, калi ўвайшла ў цёмны карыдор манастыра. "Значыць, выжываюць - гэтак адкрыта i бессаромна! Даюць зразумець, што пагарджаюць, як вулiчнiцай. Заўтра, цi дакладней ужо сёньня ўсе будуць ведаць: Валю Камоцкую ня пусьцiлi ў хату ейныя-ж сяброўкi, яна стаяла пад дзьвярыма, прасiлася й мала ня плакала. Яшчэ таго глядзi, паставяць адкрыта пытаньне аб маральным разлажэньнi".
Валя пачала стукаць у дзьверы, наважна й настойлiва. Ды дармо, нiхто ня йшоў адчыняць. Яшчэ й яшчэ. Мацней i мацней. "Прытаiлiся, бы выдахлi".
Валя нацiскала на дзьверы з усёй моцай, абураная, злосная да няпрытомнасьцi. "Манашкi - няма каму сьвiснуць - паўставалi-б".
Валя бразгала гэтак, што пачулiся пратэсты з суседнiх пакояў, але толькi цiха было ў Валiнай кельнi. "Гэткая зацятасьць!" падумала Валя блiзу што ў голас, зьняможаная крыўдай i нянавiсьцяй да сваiх сужыхарак. Нарэшце, калi яна пакiнула грукаць, нехта шлёпнуў з ложка босымi нагамi аб падлогу i, падбегшы да дзьвярэй, пакруцiў ключ у дзiрцы, пасьпешна ўцякаючы назад.
Валя ўвайшла ў пакой i на злосьць шархнула сьвятлом. Усе на ложках iнстынктыўна нацягнулi на галовы коўдры, але нiхто нiчога не гаварыў, вiдавочна, баючыся чапаць Валю Камоцкую.
- Чаму-ж вы, такiя адважныя, пахавалiся цяпер? Чаму з вас нiхто ня хоча глянуць мне ў вочы? Можа-б я ляпей разгледзела вашае аблiчча - цi чалавечае яно.
Бяз удачы выклiкаць манашак на паядынак, Валя Камоцкая разьдзелася й легла ў свой ложак. Доўга яна не магла заснуць. Ня тое, каб яе мучыла зьнявага сябровак, - гэты канфлiкт у яе хутка ўлёгся, - з галавы ў яе ня выходзiў Раман, ён валадарна сьцёр з памяцi яе ўсё, што адклалася ў ёй не ад яго. Iхныя ўзаемадачыненьнi здавалiся Валi ня зусiм выразнымi, як-бы ня было ў тых дачыненьнях такога пункту апоры, дзякуючы якому можна было-б утрымаць i забясьпечыць памiж ёй i iм раўнавагу, нiколi ня ставiць пытаньня: што будзе далей? або цi ўсё гэта праўдзiва? Валя Камоцкая хацела-б, каб усё было ясна цяпер-жа, каб яна ведала ўсё наперад, каб была тая ўпэўненасьць, безь якой нельга плянаваць дзявоцкага жыцьця, цi жыцьця наогул. Учора яна чытала Анатоля Франса, i як-жа ён памыляецца, калi кажа, што шчасьце - у невядомасьцi. Не, невядомае - гэта найгоршая рэч. Трэба, каб невядомае было разьвязанае. Яна ўсё развязала, што да Рамана. Праўда, гэтае "ўсё" разьвязалася само па сабе, бяз плянавасьцi, стыхiйна. Раман напаткаўся ёй неспадзявана, адразу. Тры гады правучылася - не дабачала яго, потым ён як-бы аднекуль зьявiўся, вырас i, жартлiвы, нават абыякавы, знайшоў сабе мейсца ў ейнай душы. I цяпер яна нагэтулькi звыклася з iм, што нельга было-б уявiць нейкi адыход ад яго, гэтакi магчымы з ягонага боку. Гэта яшчэ больш кiдае яе да яго з такой пасьпешнасьцяй, з якой кiдаецца пад хуткiя колы дарога. Калi ўчора праходзiў пад Берасьцейскiм мастом цягнiк, здалося, што гэта ня ён адыходзiць ад iх, зьнiкаючы ўначы, а што гэта яна адыходзiць, адплывае ад Рамана. Iнакш-бы яна, напэўна, не цягнулася за iм да самае хаты, не наравiлася-б гэтак. Ёй хацелася-б, каб не яна слалася тэй дарогай перад iм, а ён перад ёю, больш пакорны i больш адданы. Але якраз тут у яе i ня было пэўнасьцi - Раман не такi. Ён нiякi. Няўлоўны, пасьпешны, ён нiколi ня будзе самiм собою, без самаўсьведамленьня, ён - толькi рух бязьмэтны. Нявядомае ў iм палохае Валю. Хто ён i што ён, як чалавек, нарэшце? Цi можна спадзявацца на яго? Спадзяваньняў гэтых ня шмат было ў яе. Найгоршае-ж, чаго яна баялася i ў чым яна не хацела прызнацца нават сама перад сабою - гэта тое, што Раман часамi выдаваўся ёй падазроным. Будучы з кiм-небудзь разам, ня з ёю толькi аднэй, Раман выяўляў новыя, невядомыя датуль рысы характару: з кiм-небудзь iншым, у сьвятле таго "iншага", ён як-бы ня той, каго яна ведае. Шмат такiх дадаткаў яна ўжо ўгледзела ў iм. Вось хоць-бы ягоны "дзядзька" - што гэта за чалавек? Ён, бязумоўна, ня цiкавiць яе сам па сабе. Яна не пазнала толькi ў сутыку з iм Рамана. Значыцца, Раман ня толькi з ёю, а й яшчэ з некiм. Раман такi чалавек, якi нiколi не гаворыць нi пра сябе, нi пра каго-небудзь, а толькi пра што-небудзь.
Як-бы выплываючы з разважаньняў аб Раману Корзюку, у Валi Камоцкай зарадзiлася iнтрыгуючы i самую яе думка: праверыць Рамана. Не пайсьцi на экзамены (iх можна здаць яшчэ i заўтра), а пайсьцi да Раманавае гаспадынi, калi той будзе на экзаменах, i вынюхаць усё так, як толькi яна ўмее. Можа Раманава гаспадыня ведае што-небудзь пра "дзядзьку", а можа яна яго нiколi й ня бачыла. Дык гэта ўжо будзе таксама нейкай нiткай. Падставай. Нейкай асаблiвай нетактоўнасьцi ў гэтым ня бачыла. Пагатоў, калi Раман ня будзе нiчога пра гэта ведаць. У iмя iхнага далейшага трэба высьветлiць дачыненьнi Раман Корзюк - Генадзь Кандраценя.
З гэтай думкаю Валю Камоцкую сустрэла раньне. Яна ня выспалася i нiкому не хацела паказвацца на вочы пры дзённым сьвятле - сьляды ночных перажываньняў выразна ўдавалi яе iншай, слабой, крыху няпэўнай i не такой наважнай, чаго яна ня любiла ў сабе. Каб ужо й сапраўды ня выглядаць гэтак, а галоўнае, каб яе не палiчылi за такую, яна пусьцiла ў ход выпрабаванае сваё мастацтва падабацца ўсiм i выклiкаць зайздрасьць - наколькi можна было, яшчэ перад тым, як пайсьцi ў агульны мыцельнiк, зграбна вызвалiла з-пад свайго ранiшняга ўбору загарэлыя рукi, грудзi, шыю i акруглай формы сьпiну - няхай ад злосьцi ўкусяць яе, яна ведала - стройную, iмклiвую i плястычную.
У мыцельнiку Валi Камоцкай давялося стаць вобак з сваiмi таварышкамi. Адна з iх, трымаючы ў роце зубную шчотку i саркастычна аглядаючы Валю, цынiчна парэкамандавала ёй:
- Памый заадно й грудзi ды павесь iх на шнурку сушыцца.
- Гэта ня я, а ты з радасьцяй павесiла-б, каб у цябе было што вешаць.
Няпрыемная сутычка памiж дзьвюма жанчынамi сьцiшыла рэшту, зьмянiла настрой. Мала гаворачы, усе вярнулiся ў пакой i пачалi зьбiрацца на заняткi. Валя Камоцкая, як i заўсёды хутказьменная, зноў увайшла ў сябе, замкнулася, няпрыступная нiкому. Яна зноў вярнулася да таго, з чым i прачнулася - да Рамана. Толькi цяпер яна думала ня проста пра Рамана - ў ёй прачыналiся здольнасьцi сьледчага, якi яшчэ ня ведаў, як пачынаць цяжкое сьледства. Дзьве супярэчлiвыя акалiчнасьцi рабiлi цяжкой Раманаву справу: з аднаго боку, Валя хацела, так-бы сказаць, намацаць Ахiлесаву пяту ў Рамана, знайсьцi тое, што мучыць, дражнiць, палохае i штурхае яго на падазроныя сувязi, з другога боку, сваiм нязвычайным сьледствам яна магла пашкодзiць самыя сувязi з Раманам. Апошняга яна баялася найбольш, але-ж i не магла застацца ў тэй няпэўнасьцi, якую яна адчувае i асаблiва адчула апошнiм разам, на кватэры ў Рамана Корзюка.
Валя выйшла з iнтэрнату разам з усiмi, але, апынуўшыся на вулiцы, адлучылася ад кампанii i стала на трамвайным спынку, што быў тут-жа, недалёка ад манастыра. Усё зьдзiўлена азiрнулiся на яе. Нават блiжэйшыя спамiж ейных сябровак, з якiмi яна, бывала, i дружыла, нiчога не папыталiся ў яе трымаючыся ўвесь час нейтральна. Неўзабаве прыйшоў трамвай, i Камоцкая лёгка ўскочыла на падножак.
З уваходам у трамвай увайшло ў свае берагi i тое пачуцьцё, якое кiравала ёю i вяло яе да пастаўленай мэты. Яна не спакмела, калi прайшоў пад Чыгуначным мастом трамвай i калi ён дайшоў да свайго канцовага спынку. Усе вылезьлi, толькi яна адна заставалася ў апусьцелым вагоне, пакуль кандуктар не нагадаў, што трамвай далей ня йдзе. Валя Камоцкая, як i ўчора, зноў прайшла паўз Берасьцейскi мост i хутка згубiлася ў садовых вулiцах. Але цяпер яна баялася тут, на гэтай ускраiне. Учора ўвечары яна пачувала сябе тут iнакш, зацiшней, бясьпечней, а цяпер удзень у яе мог яшчэ хто-небудь папытацца, хто яна i што ёй тут патрэбна. Нiколi яшчэ яна ня йшла тут адна. Заўсёды толькi з Раманам... Што яна надумалася? Яна яшчэ нiчога не хавала ад Рамана, заўсёды ўсё яму гаварыла ў вочы - прыемнае i прыкрае. Што змушае яе цяпер хаваць у сваiм сэрцы тое, што яна надумалася? Не, гэта ня тая дарога, што вядзе да Рамана. Прыйшоў-бы час, i ён сам, магчыма, адчынiў-бы сваю душу, як ён заўсёды адчыняе мне дзьверы свайго пакою. Камоцкая зiрнула на дом, дзе жыве Раман, i не знаходзiла адвагi iсьцi далей. Вярнулася, каб ня так ужо адразу... Можа лепей зайсьцi з другога канца вулiцы... На месцы iхнага ночнага прыпынку ляжала колькi расьцiснутых яблыкаў. Валя перайшла на iншую вулiцу, яшчэ меншую за гэту. З нейчага дварку злосна кiнуўся на яе сабака, тузануўшыся на ланцугу.
