Болеслав Прус - Антэк (на белорусском языке)
Тым часам на вёску напала няшчасце. Вiсла разлiлася, прарваўшы плацiну, i знiшчыла надрэчныя палi. Людзi нямала страцiлi, але найбольш дык Антэкава мацi. У хаце яе з'явiўся нават голад. Трэба было iсцi на заработкi; хадзiла яна, бедная, i сама, i Войтуся аддала ў пастухi. Ды гэтага было мала. Антэк, якi не любiў гаспадарскае працы, стаў для мацi сапраўдным цяжарам.
Бачачы гэта, стары Анджэй пачаў налягаць на Антэка, каб той iшоў у людзi.
- Ты ж хлопец быстры, дужы, спрытны да рамяства, iдзi ты да гарадскiх. Там чаго-небудзь навучышся, i матцы будзе дапамога, а тут ты апошнi кавалак хлеба ад рота ў яе адымаеш.
Антэк ажно збялеў ад думкi, што прыйдзецца пакiнуць вёску, не пабачыўшы хоць раз войцiху. Разумеў, аднак, што iнакш нельга, i толькi папрасiў даць яму некалькi дзён.
За гэты час ён з падвойнай стараннасцю выразаў свой крыжык i выразаў яго вельмi хораша, з павiтухай унiзе, з прыладамi катавання i божай рукой пры левай перакладзiне. Аднак, скончыўшы работу, анiяк не адважваўся пайсцi ў войтаву хату i перадаць свой дар гаспадынi.
Мацi тым часам палапiла яго вопратку, пазычыла ў Мордуха рубель на дарогу, дастала хлеба i сыра ў кайстру, наплакалася. А Антэк усё ацягваўся, з дня на дзень адкладаў свой выхад.
Гэта апрыкрала Анджэю, i той аднойчы ў суботу выклiкаў Антэка з хаты i сурова сказаў яму:
- Ну, калi ж ты, хлопча, апомнiшся? Хочаш, каб праз цябе мацi з голаду ды з працы памерла? Яна ж сваiмi старымi рукамi не пракормiць сябе i такую дубiну, як ты, што цэлымi днямi лынды б'е!..
Антэк схiлiўся да ног старому:
- Пайшоў бы я ўжо, дзядзька Анджэй, але ж мне вельмi шкада сваiх пакiдаць!
Не сказаў, аднак, каго яму шкада найбольш.
- На табе! - крыкнуў Анджэй. - Ты што, малое пры грудзях, што без мацi не абыдзешся? Хлопец ты добры, нiчога не скажаш, але сядзiць у табе нейкi гультай, цi што, якi да сiвых валасоў не злазiў бы з матчынага карку. I таму я скажу табе: заўтра святая нядзеля, усе мы будзем свабодныя i правядзём цябе. Дык вось, пасля iмшы папалуднуеш i пойдзеш. Даўжэй тут няма чаго склаўшы рукi сядзець. Ты сам найлепш ведаеш, што я гавару табе праўду.
Збянтэжаны Антэк вярнуўся ў хату i сказаў, што ён ужо заўтра пойдзе ў свет шукаць работы i навукi. Бедная жанчына, глытаючы слёзы, пачала збiраць яго ў дарогу. Дала яму старую кайстру, адзiную ў хаце, i зрэбную торбу. У кайстру паклала трохi яды, а ў торбу напiльнiкi, малаток, долатцы i iншыя прылады, якiмi Антэк столькi год ужо вырабляў свае цацкi.
Настала ноч. Антэк лёг на цвёрдай лаве i не мог заснуць. Прыўзняўшы галаву, глядзеў ён, як на камiнку дагарае жар, слухаў далёкi сабачы брэх i цвырканне конiка ў хаце, бо конiк стараўся таксама, як тыя, што над самотнай магiлай яго сястры Разалii.
Пасля пачуўся яшчэ нейкi шолах у кутку. Гэта бяссонная мацi плакала цiшком...
Антэк накрыўся сярмягаю з галавой.
Сонца стаяла высока, калi ён прачнуўся. Мацi ўжо корпалася, дрыготкiмi рукамi прыстаўляла да агню гаршкi.
Пасля яны селi за стол, паснедалi трохi i пайшлi ў касцёл.
У Антэка на грудзях пад сярмягай быў яго крыжык. Раз-поразу ён прыцiскаў яго, неспакойна азiраючыся, цi не вiдно дзе войцiхi, i думаў з трывогай, як аддасць ёй свой падарунак.
Войцiхi ў касцёле не было. Хлопец, укленчыўшы на сярэдзiне, машынальна малiўся, не разумеючы таго, што гаварыў. Iгра аргана, спеў людзей, трэлi званочкаў i свая пакута злiлiся ў яго душы ў адну вялiкую завiруху. Яму здавалася, што ўвесь свет скаланецца ад таго, што вось ён хутка пакiне i гэтую вёску, i касцёл, i ўсiх, каго палюбiў.
Але на свеце было спакойна, толькi ў душы яго кiпеў балючы жаль.
Раптам арган замоўк, а людзi схiлiлi галовы. Антэк ачомаўся, зiрнуў навокал. Як тады, i цяпер было ўзняцце святых дароў, i, як тады, на лаўцы перад вялiкiм алтаром сядзела войцiха.
Хлопец крануўся са свайго месца i праз людскую цясноту папоўз на каленях да тое лаўкi, спынiўшыся толькi ля ног войцiхi. Палез за пазуху, дастаў крыжык. Ды тут яго пакiнула ўсякая смеласць, мову нiбы зусiм адняло. Замест таго, каб аддаць крыжык той, для каго выразаў яго некалькi месяцаў, ён узяў ды павесiў сваю работу на цвiку, убiтым у сцяну каля лаўкi. У гэты момант ён ахвяраваў богу драўляны крыжык, а разам з iм сваю патайную любоў i цьмяную будучыню.
Войцiха пачула шамаценне i з цiкавасцю зiрнула на хлопца, як i тады. Ды ён нiчога не бачыў, бо вочы яго зайшлiся слязамi.
Пасля iмшы мацi з дзецьмi вярнулася дахаты. Толькi паспелi з'есцi бульбяны суп i трохi клёцак, як увайшоў кум Анджэй i, павiтаўшыся, сказаў:
- Ну, хлопча, збiрайся! Iсцi дык iсцi.
Антэк падперазаў сярмягу раменьчыкам, торбу з начыннем перавесiў цераз адно плячо, кайстру цераз другое. Калi ўжо ўсе сабралiся выходзiць, ён укленчыў, перахрысцiўся i пацалаваў хатнi ток, як падлогу ў касцёле. Потым мацi ўзяла яго за адну руку, брат Войтусь за другую, i, нiбы маладога да шлюбу, найраднейшыя павялi яго на парог вялiкага свету. Стары Анджэй валокся за iмi.
- На табе, Антэк, рубель, - сказала мацi, сунуўшы хлопцу ў руку анучку з медзякамi. - Не купляй ты, дзiця маё, за гэтыя грошы нiчога такога, чым выразаць, але схавай капейчыну на чорны дзень, калi табе есцi захочацца. А як калi заробiш нейкi грош, дык закажы малебен, каб табе бог святы дапамог.
I так паволi iшлi яны ярам угару, пакуль ажно вёска не знiкла з вачэй; толькi з карчмы далятаў цiхi голас скрыпкi i бухканне бубна са званочкамi. Потым i гэта сцiхла; яны выйшлi на ўзгорак.
- Ну, будзем вяртацца, - сказаў Анджэй. - А ты, хлопча, iдзi сабе па дарозе ды пытайся, дзе горад. Бо табе не ў вёсцы жыць, а ў горадзе, дзе людзi ахватнейшыя да малатка, чым да плуга.
Удава папрасiла, плачучы:
- Куме Анджэй, давайце ўжо давядзём яго да святое фiгуры, дзе можна блаславiць.
А потым разбедавалася:
- А цi чуў гэта хто калi-небудзь, каб родная мацi дзiця сваё вяла на пагiбель? Праўда, iшлi ад нас хлопцы ў войска, але ж там гэта з мусу. Хто ж гэта бачыў калi, каб хто па сваёй ахвоце пакiдаў вёску, дзе нарадзiўся i дзе яго прыме святая зямелька. Ой, доля мая, долечка! Я ўжо трэцяга з хаты праводжу, а сама ўсё жыву!.. А грошы ты, сынку, схаваў?
- Схаваў, матуля.
Дайшлi да фiгуры i пачалi развiтвацца.
- Куме Анджэй, - гаварыла, плачучы, удава, - вы столькi свету пабачылi, вы ж i ў брацтве касцельным, блаславiце гэтага сiрату, ды добранька, каб яго пан бог бярог.
Анджэй паглядзеў на зямлю, прыгадаў малiтву за падарожных, зняў шапку i палажыў яе пад фiгурай. Тады ўзняў у неба абедзве рукi i, калi ўдава з сынам пакленчылi, пачаў:
- О, божа святы, ойча наш, што вывеў свой народ з зямлi егiпецкай i з горкай няволi, што кожнаму стварэнню, якое рухаецца, даеш яду, што птушкi паветраныя да iхнiх спрадвечных гнёздаў вяртаеш, цябе мы просiм, май ты ласку да гэтага падарожнага, беднага i засмучанага! Апякуйся над iм, святы наш божа, у прыгодах лiхiх пацяшай, ад хваробы ратуй, у голадзена кармi i ў няшчасцi не пакiдай. Май, божа, ласку да яго сярод чужых людзей, так як быў ты ласкавым да Тобiя i Юзэфа. Будзь яму бацькам i маткай. Праваднiкамi дай яму святых анёлаў тваiх, а калi ён даможацца таго, што задумаў, - вярнi яго шчаслiва ў нашу вёску, у родную хату.
Так малiўся мужык у святынi, дзе пахлi палявыя кветкi, спявалi птушкi, дзе ў далiне вiлася, паблiсквала Вiсла, а стары крыж над iмi шырока раскрыў свае рукi.
Антэк пакланiўся матулi ў ногi, тады пакланiўся Анджэю, пацалаваў брата i - пайшоў па дарозе.
Недалёка ён адышоўся, калi ўдава гукнула ўслед:
- Антэк!
- Што, матуля?
- А калi табе будзе там дрэнна ў чужых, ты вяртайся да нас... Блаславi цябе бог!
- Аставайцеся з богам! - адказаў хлопец.
Зноў прайшоў трохi наперад, i зноў сумная мацi гукнула:
- Антэк!.. Антэк!..
- Што, матуля? - спытаўся хлопец.
Голас яго даходзiў ужо слабей.
- Не забывайся нас, сынок! Блаславi цябе бог!..
- Аставайцеся з богам!
I ён iшоў, iшоў, iшоў, як той юнак, што выбраўся па скарб, аплочаны яго душой. I, нарэшце, схаваўся за ўзгоркам. На полi чуўся толькi плач няшчаснай мацi.
Пад вечар неба зацягнулася хмарамi i пайшоў дробны дождж. Але таму, што хмары былi рэдкiя, сонца на захадзе прасвяцiлася цераз iх. Здавалася, што над шэрым полем i над гразкай, глiнiстай дарогай уздымаецца залатое скляпенне з жалобнаю павалокай.
Па гэтым полi, шэрым i цiхiм, без анiводнага дрэва, па гразкай дарозе паволi валокся стомлены хлопец у шэрай сярмязе, з кайстрай i торбай за плячыма.
Здавалася, што ў глыбокiм маўчаннi кроплi дажджу напяваюць тужлiвую мелодыю вядомай песнi:
Там, дзе ў полi далiна,
Там iдзе наш хлапчына,
Цiха песню спявае,
Дождж яму памагае...
Можа, вы калi-небудзь спаткаеце вясковага хлопца, якi шукае заработку i такой навукi, што дома яе не знайшоў. У вачах яго вы ўбачыце як быццам водблiск неба, якое глядзiцца ў люстра спакойнай вады; у думках яго вы знойдзеце наiўную прастату, а ў сэрцы патаемную i амаль несвядомую любоў.
Дапамажыце таму дзiцяцi. Гэта наш меншы брат Антэк, якому ў роднай вёсцы стала зацесна, i ён пайшоў у свет, даверыўшыся божай ласцы i чалавечай дабрынi.
