Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич
Мяне ў сонечны і цёплы дзень.
Бусел ляціць над галавою,
Здалёк статак зуброў.
Не разлюбіць зямлю і мову,
Пад уплываннем рознасці ўмоў!
Восенню або зімовым часам.
Вогненным ці беласнежным хараством.
Я захапляюся Радзімай зараз –
Прыродай ганаруся, тут мой дом!
І прыгажосць: заснежанага лесу,
Свабоды, свежасць адчування.
І маразоў, трашчэння снегу.
У лёдзе, шкла, узораў маляванне.
Ці шолах лісця пад нагамі,
З жоўта-аранжавых, чырвоных дрэў!
І крыкі жураўля, на развітанні.
Прамень, у рэшце, меней грэў.
Мяне як па-ранейшаму натхняе,
На шчасце беларускі край!
Сапраўднасць, погляд назірае.
Мая любоў – прыродны рай!
01.2019
*****
Маўчы, калі няўпэўнена казаць!
Бо словы разныя, для розных месцаў.
Твой неспакой гатовы сапсаваць,
Жыццё, не трэба сёлета пратэстаў.
Бо ёсць магчымасць шкадаваць,
Пасля прамоў слабых і не рашучых.
Ты супакойся, потым будзеш сартаваць:
Слоў колькі дрэнных і балючых.
02.2020
*****
Крэйда малюе мае мары,
А дождж змывае іх у след.
Тыдзень чарговы няўдалы.
Стаміўся я ад сваіх бед.
Фіранкі сонцу не дазволяць,
Каб закрануў мяне прамень.
І думкі дрэнныя ў звычкі гоняць,
Каб больш нічога не паспеў.
Я захварэў, бо я згубіўся.
Нябачыў мары, іх і след.
Я да бяспраўя прытуліўся.
Мне ўсё роўны гэты свет.
10.2020
*****
Навошта гэта мне казаць,
Я сам выдатна бачу.
І немагчыма ад мяне схаваць,
Што не з'яўляецца тут рэччу.
Вочы не хлусяць, выдаюць,
Усе пачуцці да мяне.
Каханку дзеяннямі закрануць,
Не паслухмяны сам сабе!
Гатовы гэта падтрымаць,
Адлюстраванне, кажа ўзаемна.
Хачу я гэта развіваць,
Гэта не можа быць праблемна.
Мы апісалі, што трымаем!
Усё тое, што ўнутры бяжыць!
Мы не па-рознаму кахаем,
Аднолькава мы хочам жыць!
Свае пачуцці ўскалыхнулі,
Нібы адкрылі новы свет!
У адну дарогу мы згарнулі,
Іншым пакінуўшы канверт.
12.2017
*****
Я п'ю зялёную гарбату.
За вокнамі прыгожы краявід.
Ніхто не грукае ў хату,
Грамадства нібы спіць.
Прырода толькі расквітнела –
Зялёны колер рэжа ціш.
Натхненне разам прыляцела,
Пісаць, пра рознасць маіх рыс.
Пачатак новага жыцця – вясна!
Гоніць наперад, піша словы.
Мару душою, як дзіця,
Ледзь адчуваю сябе кволым.
Змяняецца, насамрэч, хутка:
Настрой надвор'я мой.
Зімою мне самотна, брыдка,
А ў весну закіпае кроў.
Думкі прачнуліся яскрава,
Да рэчаіснасці яны бліжэй.
Пішу, каб здзейснілася мара,
Заззяла шчасце ад вачэй.
05.2020
*****
Не ведаю, калі спыню я свае словы!
Спыню я пабудову тэкста, верш.
Можа калі змяню свае жыцця ўмовы,
Пастаўлю штосьці лепшае паперш?!
Ніжэйшае, пакрые шэры пыл
І гэта стане для мяне: “былое”.
Не буду бачыць паэтычных крыл!
Буду я марыць, але пра другое!
Цi можа смерць радкі мае зачыніць,
У выпадку, калі трымаюсь за аловак.
І шмат лістоў са мной загінуць,
А ў памяці, апошні дзень, аўторак.
Не хочацца мне гэту дзейнасць пакідаць!
Я па-сапраўднаму пішу, я не маню!
Але не ведаю, што буду далей будаваць.
Пакуль, я дзеля гэтага жыву!
05.2018
*****
На развітанні, пад захад сонца,
Я адчуваў як загараліся агні!
Становішча душы не так уж змрочна:
Маё каханне побач, каханне ўнутры.
Пакуль знікае ўсё святло насупраць –
Жоўта-чырвоны вугалёк згасае.
Наш пацалунак увечары абудзіць,
Зорак яскравых, добрых, закранае.
Адлюстраваннем нашага кахання:
Разгоніць цемру, дасць святло!
І не сустрэне месяц, да світання,
Ніводнай хмары, больш іх не было.
І да прыемнасці, да асалоды,
Уся гэта ноч, што закранала нас.
Такія блізкія і гэта да спадобы!
Мы аддаляемся ад іншых мас.
Каб больш адчуць нашы пачуцці,
Што саграюць кранаючых вятроў.
Мы разганяем дрэннае і каб без жуці,
Сумесны час жыцця ішоў.
03.2019
*****
Квітнеюць дрэвы пад вакном –
Колер ружова-белы назіраю!
Бяру я кістку ў рукі зноў
І на паперу адчуванні накладаю.
Вясна распачалася ў траўні!
На поўную яе можна пачуць:
Спявае салавей у ранні,
Лісты зялёныя растуць.
Казуркі поўзаюць клапотна.
Або ляцяць, праца прыйшла!
Няма ў іх часу, каб журботна,
На прыгажосць глядзець спаўна.
Я невялікія малюнкі маю –
Як успамін, гісторыя ішла!
У гэтым месцы я паперу запаўняю,
Як расквітнела і сыйшла вясна.
05.2018
*****
Зноў, прабач, прашу я дапамогі.
Каб падтрымала ты мой лёс жыцця.
Застылі мае ногі трохі, ад дарогі,
Заблыталіся ў аскепках шкла біцця.
Разбіўся побыт мой і побач цішыня.
Страшэнная яна, як не жывая.
Заняткі, думкі – гэта ўсё туга.
Тябе, насамрэч, вельмі не хапае.
Блакітны вочы шэрай хмарай
І дачыненьняў болей не відаць.
І да ўсяго, што з захапленнем,
Калісьці змог я назіраць.
Хоць на хвіліну, ты падыдзеш?
Яе мне хопіць. Мне чакаць?
Ты прачытаеш верш, але не прыйдзеш
І не захочаш увогуле шукаць.
10.2020
*****
Я сеў. Задумаўся… А гэта ж праўда:
Няма сапраўдных у мяне сяброў!
Як і цяпер, так будзе заўтра.
Я без падтрымкі іх ішоў…
Тут шмат знаёмых, простых,
Але няма пад назваю “братоў”!
Цяжкія думкі, не разабраць іх,
Без чалавечых пасрэдны размоў.
Няма патрэбнага, карыснага савету,
Як можна абыйсці праблему.
Усім трэба выплаціць манету –
Даўжніком быць без памеру!
Няма бескарыслівага, дарэчы, сябра,
Які прапануе мне дапамогу сам.
Ва ўсіх на тварах бачная фарба.
Распазнаю, не давяраю вам!
Але ж я верыў многім, высновай быў падман,
Абяцанне не хто не стрымаў.
Словы кідаў у чужы чамадан,
А потым іх, нібы, зусім, забываў!
Няма тут сапраўдных, цяпер няма!
Усё ў мінулае даўным даўно сышло.
Гады сяброўства цяпер дарма.
Думкай, расчараванне да мяне прыйшло!
12.2017
*****
Без перапынку прыязджаюць словы.
Ці хопіць месцаў на лісце!?
Каб размясціць і скласці новы.
Верш, што потым скажа пра мяне!
Папера чыстая і вольна,
Запросіць словы на радкі!
Яны спяшаюцца, а дзе павольна,
Са мной падзеляць гэтыя часы.
Натхненне – гэта кіраванне,
Якое абудзіла алфавіт.
Хвіліны ідуць, пара чакання!
Думкі да дзеяння вядуць.
Парадак лiтар белай плошчы,
Мне дораць асалоду ў жыцці!
Прымаць гасцей я шчодры!
Так! Хопіць месца ў душы.
03.2019
*****
Квітнеюць кветкі ў душы.
Кахаю я цябе і гэта так цудоўна!
Куды заўгодна ты ляці, бяжы,
З табою ўсе пачуцці, безумоўна!
Адкрыеш новыя абшары,
Не заўважаеш, як сыходзіць час.
З падтрымкай, удваіх, да мары.
Каханне абдымае разам нас!
