Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич
І наляцелі чорны хмары,
Маланка б'ецца, нібы звер
І адгалоскі грому прамаўлялі:
“Тваё жыццё сярод папер!”
І не звяртаючы ўвагі грому,
Хачу я бачыць твае прамяні!
Каб апынуцца каля дому
І цалавацца ля ракі.
Але ты знікла, маё сонца…
За навальніцай, мабыць, ты.
Злуешся на меня, а я не моўчкі,
Кажу як не хапае цяплыні.
Пасля праз час усё сціхае
І неба чыстае, але ў начы.
І дзеля шчасця сонца не спрыяе:
Я каля зорак, вольны і чужы.
01.2020
*****
Я паранейшаму пакіну след.
Не ведаю, якое будзе заўтра.
Праблемы гоняць мяне прэч,
А я трапляю, дзе шмат жарту!
Сур’ёзнасць мне б набыць у словах,
Размовы былі б бяз хлусні.
А я жыву з людзьмі ў умовах
І цяжка мне ад іх сысці.
Калі не цалкам разабрацца:
Дзе праўда ёсць, а дзе няма.
Тады не варта расчыняцца!
Тут па-сапраўднаму ідзе гульня.
І ставяцца па-рознаму, у абліччах,
У розны дзень, у розны час!
І выяўляецца гэта ў звычках.
Я вывучаю на фальшывасць вас.
12.2018
*****
Думкі збіраюцца, як ліхтары на небе.
Вясновы час, начны палон людзей.
Дзе прачынаецца ахвота і сумленне,
Адлегласці становяцца радзей.
Думкі мацней, захопліваюць стан
І цяжкія наступствы разважанняў.
А месяц, у адрозненні, як пан.
Збірае на сябе ўвагу зазіранняў.
Бадай, ёсць яшчэ адзінае жаданне!
Адзіна зорка, што збіраецца ўніз.
Але патрэбна намаганне,
Каб не міргнуць, ажыццявіць капрыз.
Прыклыхлае становішча ў цемры,
Калі хутчэй не атрымаць сваё.
Здаецца, вось той час, ён недармны!
Але чаканае, насамрэч, не прыйшло.
Месяц хаваецца за хмару на хвіліну
І зорка падае, яе ўж не стрымаць.
Начная рэчаіснасць з'явы,
Якую можна было назіраць.
04.2020
*****
Пяць хвілін да спадкання.
Сэрца б’ецца хутчэй!
Усё больш хваляванне.
Гукі вуліц цішэй.
У руках букет кветак,
Водар іх, прыгажосць!
Пераплёт рознасць сетак.
Адчуванне – я госць.
У душы ёсць прыемнасць,
Ёсць таксама і страх!
Знешнасць – ахайнасць.
Гатоўнасць у снах.
Пазнаванне ў рысах,
Чаканне розных размоў.
Спакуса на вуснах.
Погляд без слоў.
07.2017
*****
Не маю сіл ляцець у неба.
Ляжу ў полі сярод траў.
І пачуццё: ”Ні што не трэба!”
І водар кветак мне спрыяў.
Я на адлегласці ад шуму вуліц,
Ад позіркаў і спрэчак, я маўчаў.
Я не схаваўся, але мусіць,
Я сумаваў, з аблокаў я чакаў.
Калі яны будуць бліжэй,
Над тварам, каб рукой кранацца.
Пакуль высока і хутчэй,
Бягуць, нібы баяцца.
І гукі насякомых мне спрыяюць.
Да разважанняў асалоды, я.
Расслабіўся і душу маю вабіць,
Гармоніі, што надае зямля.
Рысы прыроды ахінаюць.
У адзінае, нібы я сплю і ў сне.
Здольнасць маю не толькі развіваюць,
Але і сэнсу накідаюць мне.
10.2018
*****
Мы колькі раз аб гэтым размаўлялі?
Я заявіў, я адказаў і што цяпер!?
Ты зноў жадаеш, каб змянялі,
Паспрабавалі вылічыць памер!?
Вялічыню нашых адносін.
Ты хочаш ведаць, што ў нас!
А для мяне, адносін досыць,
Бо з майго боку толькі фальш.
10.2020
*****
Я зазіраю ў люстэрка:
Я бачу незнаёмы твар.
Змяніўся моцна, кепска,
Мне не прыемны маскарад.
Я рушыў побач з смуткам.
Схаваўся розум мой.
Жыццё маё аснова чуткам,
Прайграны мною бой.
Крану адлюстраванне, погляд –
Нікчэмны, чэрствы я!
Змяніўся чалавечы выгляд.
У галаве адна вада.
Застаўся я ў адзіноце,
Страціў грамадскі змест.
Даўно мой дзень бясконцы,
Цягне бяздушны сэнс.
Ляцяць аскепкі ад біцця
І на падлогу разгарнуцца.
Тым бокам, без святла,
Люстэркі болей не збяруцца.
02.2020
*****
Знікае мова, з’яўляюцца крыжы.
Мы страчваем гісторыю, краіну.
І моўчкі ўспамінаем карані,
Калі жыццё ўжо ў ціне.
Калі ісьці па гэтай сцежцы,
Сцяг здымуць ворагі твае!
Будуць стаяць на тваім месцы –
Не будзе больш свайго ў цябе.
Змагаліся раней, а ты спыніўся!?..
І ўжываеш іншых галасы.
З мінулага смяешся…потым. Памыліўся!
І да вяртання ёсць яшчэ часы!
Калі знішчае яе “дзед вусаты”.
Ты беражы, ідзі за мовай толькі ў след!
Ён неўзабаве будзе згнаты!
А ты са скарбам – па̒знае беларуса свет.
Ты на канапе слухаеш замежных.
Няхай вось так, калі ёсць у цябе сваё!
Ты набываеш новае, а ў памяці не цесна.
А беларуска мова, з гонарам – Тваё!
07.2019
*****
Апошнія квіткі, апошні рэйс.
А мы спазніліся і самалёт у небе.
Змоўк у адносінах працэс,
Мы моўчкі, побач селі.
У розны бок мы пазіраем
І разумеем, што далей.
Нічога больш не атрымаем:
Тых адчуванняў, як раней.
І не якіх ужо палётаў.
Наперад рухацца – не ўдваіх.
Мы парушаем мноства клятваў,
Бо сумняваемся ў поглядах сваіх.
Глядзім на новыя расклады,
Каб паасобку, пешшу, нам сысці.
Адмененыя ўсе любоўныя палёты.
Як незнаёмым, нам цяпер ісьці.
12.2018
*****
Мне да спадобы беларуска мова!
Мне да спадобы беларускі край!
Але яе, на сам рэч мала.
Прыгожу мову хтосьці скраў.
Давай жа вернем мову, сябра!
Каб жыў яшчэ і існаваў народ!
І кожны тыдзень запар,
Ёй надаваць душы палёт!
Я бачыў, як яна знікае.
Я ратаваў яе, яна са мной, я з мог!
Яна з прамовай набывае,
Нацыянальны наш узрост.
Ты не саромейся і не здавайся.
Не будзь жа тым, хто разбурае нас.
Сапраўдным беларусам быць, збірайся,
Каб не знікала нацыя праз нас!
10.2019
*****
Ты памятаеш, як я ўсміхаўся?
Як быў шчаслівым некалькі хвілін?
І ў той жа час я не баяўся,
Бо быў з табою, не адзін.
А я вось памятаю быццам усё,
Што нас датычыць, нашых зносін.
Я адчуваў прыемнае жыццё!
Я быў сапраўдным, родным!
Цяпер не так, зусім не так.
Я ў адзiноце суму, у палоне.
Я без цябе хварэю, я жабрак
І сэрца без каханне стогне.
Цьмянеюць мае мэты хутка.
Усе тыя, што яскрава свецяць.
У галаве ад смуткаў брудна.
Думкі пра будучыню – вецер.
І ты не вернешся, дакладна.
А як жа мне табою не хварэць!?
Калі кахаю я цябе сапраўдна!
Калі ты лепшая, што змог я мець.
11.2019
*****
Я вельмі злы!
Я прасякнуты злосцю!
Мяне акрый.
Дарогі няма госцю…
І ўздоўж агнёў
