Якуб Колас - Новая зямля (на белорусском языке)

А сам за ёю павандруеш.

Калi сядзець ды так гадацi,

Не выседзiш нiчога, мацi.

Не бойся: людзi не сядзяць,

Зямля не будзе нас чакаць,

Не запустуе, не згуляе!

- А пэўна, - дзядзька пацвярджае.

- Ды як яно ўжо нi было б там,

Зноў кажа бацька, - а пад плотам,

Зямлю купiўшы, не валяўся б,

Ды як бы жыў яшчэ! Не знаўся б

Нi з панскай ласкай, нi з панамi,

Жылi б сабе гаспадарамi.

А што за шчасце тут, спытаем?

Якi прыбытак мы тут маем?

Вуглы падпёрты пiрагамi?

Што грыб падымеш тут часамi?

За ўсё iх голаву, з грыбамi!..

Яно б чаму? служыць бы можна,

Каб не валяўся так нязбожна

У вочы гэты Рак-вар'ят.

Цi ж чалавек ён? азiят,

Душа зацятая, лiхая,

Такiх паноў i свет не знае.

Ды хоць бы пан, а то - зараза,

Так, шалахтун, байструк, пралаза,

Няшчасны вырадак, пастух...

А колькi гонару i мух!

Ды як тут жыць? Няма ахвоты,

I марны ўсе твае турботы.

Жывеш, лiпiш, як на калу ты,

I ногi й рукi ўдзеты ў путы.

А подзьме вецер, i ўсё бухне,

I ўсё старанне тваё рухне.

А дзе дзявацца? Пакукуеш,

А век на службе не звякуеш.

I ўсе тужлiва замаўкалi,

I думкi кожнага займалi

Аб тым, што тут жывеш дачасу,

Жывеш сяк-так, пакуль жывецца.

Калi ж нiбудзь, а давядзецца

Шукаць свайго хлябка i квасу.

IV. НА  ПЕРШАЙ  ГАСПАДАРЦЫ

- То як жа быць? - спытаў Антонi.

Давай, брат, думаць хоць сягоння

Цi так цi сяк, каб даць параду

I к аднаму ўжо прыйсцi ладу

Раз назаўсёды, аканчальна.

Вядома, служба - рэч гадальна,

А ў гэтым пекле i тым болей:

Не пэўна жыць пад панскай воляй.

Але з чаго пачаць, мой браце?

Бо невялiкае багацце,

I як ты знойдзеш канцы тыя,

Калi кiшэнi ў нас пустыя?

- Ну, ты заглядваеш далёка,

Дык трохi хiбiць тваё вока

Вось гэта раз; а па-другое

У нас ужо ёсць сёе-тое:

Ну, пляц, зямлi на чвэрць надзела;

Лiчы пад тысячу iх смела.

А там зямельны банк паможа,

Быка, карову прадамо...

Чаго палохацца? дармо!

Абы ахвоту меў, нябожа!

А пры жаданнi, пры ахвоце

Сам чорт не страшан у балоце!

Сказаў Мiхал на словы брата,

Сказаў рашуча i заўзята.

А мацi слухае маўклiва,

Аб чымся думае тужлiва;

Сказаць штось хоча i ўздыхае,

Штось за язык яе трымае.

- Вось як пачнеш так разважанне,

Агоркне ўсё табе дазвання,

Нарэшце мацi не ўтрывала:

- Таго няма, другога мала;

А як жывеш ды не гадаеш,

То й лiха тога не зважаеш...

Так... хоць зямлi свае нямнога,

Але ўсё ж лепей, як нiчога.

А збудзь яе - пачуеш страту,

Бо дзе паставiш тую хату,

Калi няшчасце напаткае?

Бо гэта служба ўжо такая.

А там, за светам, на чужыне

Нiхто цябе, ой, не прыхiне!

I як там будзе з той зямлёю?

Не хвацiш голаю рукою,

Няпэўна ўсё i невядома,

Дык больш пiльнуйцеся вы дому!

- Ну, вось кабецiна дзiўная!

Мiхал на жонку нападае.

Цi ж мы зямлю сваю збываем?

Мы на рахункi прыкiдаем.

Ды што, скажы, ну хоць бы й пляц?

Падумаць - выстраiш палац!

Па часе будзе i развага,

Калi ў лоб стукне табе шляга!

- Вядома, бацькаўшчыны шкода,

Сказаў Антось у тоне згоды.

Але ж i трэба меркавацца

I аднаго чаго трымацца;

I не чужым, а сваiм вокам

Агледзець трэба ненарокам,

Як мае быць Заблонне тое;

А можа, выйдзе што-якое.

Рабiць тут трэба - адно слова,

Не то што - цуп-луп! - i гатова,

Бо гэта справа - не пустая;

Людскi ж язык касцей не мае.

Я так бы раiў: выбраць час

I аглядзець усё зараз,

А там сама пакажа справа,

Цi варта шуму ўся аблава,

Бо мо ваўкi ўсе пасхадзiлi.

На том яны i парашылi.

Я тут спыню апавяданне,

Каб значны крок ступiць назад,

Зрабiць уважлiвы агляд

Прычын iмкнення, парывання

На новым грунце сесцi стала,

I чым жыла душа Мiхала.

А поруч з гэтым мiмаходам

Жыццё мiнулае крануць

I ў цёмны кут яго зiрнуць,

Дзе пад халодным яго лёдам

Назло лiхiм яго прыгодам

Крынiцы свежыя цякуць.

Мiхал... вы лепш спытайце самi

Пра палясоўшчыка Мiхала:

Яго ўся воласць наша знала,

Ён быў вядомы мiж панамi!

Ды што паны?! сам князь Антонi,

Я памятаю, як сягоння,

Не раз з Мiхалам меў размову.

I знаў жа службу леснiкову!

Ён ведаў, як свае пяць пальцаў,

Ну, да мала ўсiх мiкалаўцаў.

Патрава здарыцца, пакража,

Як бачыш, вызнае, дакажа

I дойдзе ўжо да галубочка,

Як бы па нiтцы да клубочка.

Дык i не дзiва, што Мiхала

У нас любiлi вельмi мала.

Мiхал сам гэта чуў i ведаў,

Ды што ты зробiш? Так з прадзедаў

Было-вялося i вядзецца,

I ўсё ўпустую люд таўчэцца;

Ды будзе час паразумення

Таўкне пад самае карэнне...

I вось што, братцы, дзiўна ў свеце,

Вы толькi добра паглядзеце:

Той чалавек, што першы, збоку,

Ўжо без таго не ступiць кроку,

Каб не ткнуць пальцам на другога,

Як на заклятага, лiхога,

Ён тое самае ўчыняе,

За што другога бэсцiць-лае,

Як толькi скуру яго ўздзене

Цi чуць кранецца яго кiя

Такiм яшчэ ваўком завые,

I дзе ён добрасць толькi дзене?

На што вада, але i тая

Не ўсюды роўны нораў мае:

Спакойна ў ямах i заторах,

Але капае дол у горах

I страшна пенiцца, бушуе,

I грунт каменны там свiдруе.

А сiла ў тым, на мой пагляд,

Якi выконваеш загад.

Мiхал, як толькi ажанiўся,

Тады ж ад бацькi аддзялiўся,

Бо стала цесна. З той прычыны

Хадзiў на сплаў ён, на вiцiны,

Разоў са два схадзiў у Прусы

Куды не трапяць беларусы?

Але абрыдла гэта справа,

I адвярнуўся ён ад сплава;

Пайшоў на службу таўкануцца,

Бо дома недзе разгарнуцца.

Наўперад ён праз час каторы

Быў пры падлоўчым на каморы.

Стары ляснiчы па-сваему

Цанiў Мiхала, як служаку:

Ганяў усюды небараку,

Як бы скацiну тую нему.

Не раз на жалабы Мiхала

Ляснiчы так казаў, бывала:

- Што ж? добры конь i цягне дужа!

I не пускаў Мiхала з гужа.

Мiхал яму рабочых ставiў,

I сенакосы яго правiў,

I догляд меў за панскiм статкам,

А службу нёс сваiм парадкам,

Бо што ты зробiш тут? стараўся.

Ў другое месца перабраўся

Яму уважыў пан ляснiчы,

I сеў Мiхал у страшнай дзiчы,

Дзе лес адзiн, хмызняк ды поле

Ды ветру посвiсты на волi.

Было зямелькi там валока,

Дзе можна б моцна i глыбока

Пусцiць карэннi ў грунт, абжыцца

Было на чым разварушыцца.

Але бязгнойная, пустая

Зямлi валока была тая,

Дзе рос сiвец ды пырнiк густа

I дзе спакойна каля куста

Ляжаў шарак, бо там нiколi

Саха зямлi не бараздзiла.

Было маркотна i нямiла

У тым пустым, здзiчэлым полi.

Мiхал наехаў без нiчога.

I вось жывi тут, разжывайся,

Хоць сам у соху запрагайся,

Ўпрагай i жонку на падмогу

З трыма малымi хлапчукамi.

Але стаў цвёрдымi нагамi

Мiхал на гэты грунт няплодны.

- Не плач: не будзем тут галодны;

Бог дасць, сяго-таго прыдбаем,

Дабра якога дачакаем,

Так разважаў ён сваю жонку.

Жывым не кiнешся ў палонку!

Зямлi - зiрнi - як скiнуць вокам.

За гаспадарку ненарокам

Мiхал на новым месцы ўзяўся:

Каня, кароўку расстараўся,

Завёў свiней, дзве-тры авечкi.

Тым часам з дому для падмогi,

Саху забраўшы i нарогi,

Антось прыехаў i на грэчку

Узняў маргоў са два папару.

I ажывiлiся амшары,

Запахла свежаю раллёю,

Як бы сам Бог тут над зямлёю

Прайшоў i глянуў мiласцiва.

Антось заложна i цярплiва

У землю ўкладваў свае сiлы.

На божы свет, як бы з магiлы,

З зямлi травiнкай далiкатнай,

Густою шчотачкаю здатна

Выходзяць дробныя зярняткi.

Як у калысачцы дзiцятка,

Калi ўжо трошкi акрыяе,

Сваю галоўку падымае

I навакол глядзiць здзiўлёна,

Так гэта збожжайка зялёна

Да сонца цягнецца лiсткамi,

Бы к матцы дзiцятка рукамi.

Тым часам хлопцы падрасталi,

Старэйшым дома памагалi.

Прайшоў гадок, мiнуў другi,

Ў касьбу запахлi мурагi.

На полi ветла, самавiта

У рад стаялi копкi жыта,

Так аздабляючы загоны.

А ў агародзе мак чырвоны,

Раскрыўшы гожыя лiсточкi,

З iх ткаў прыўдалыя вяночкi

Вакол галоўкi маладзенькай,

Такой прыгожай, зеляненькай.

I часта ў добрую пагоду

Iдзе Мiхал дамоў з абходу,

I хоць чуваць, што ныюць ногi,

Але зварочвае з дарогi

I робiць крук, бо як стрымацца,

Каб не зайсцi палюбавацца

I ярыною i жытамi?

Iдзе, а ветрык з каласкамi

Вядзе прыемную размову

I цешыць душу леснiкову.

Мiхал падыдзе i прыстане

I лаву жыцейка агляне

Ды возьме ў пальцы асцярожна

Яшчэ няспелы i парожны

Ён колас жытнi i паглядзiць,

Рукою лёганька пагладзiць,

Нiбы сынка свайго малога,

I ў сэрцы дзякаваў ён Бога.

У тым кутку, глухiм i дзiкiм,

Стараннем дзядзькавым вялiкiм

I цяжкай працай хлебароба