К Акула - За волю (на белорусском языке)
Заля напаўнялася. Сьпераду пасадзiлi сьвятароў, прадстаўнiкоў канадыйскiх уладаў, запрошаных сяброў управаў этнiчных i беларускiх арганiзацыяў.
Сустрэча Беларусаў Паўночнае Амэрыкi была расплянаваная на тры днi, але вось гэтая ўрачыстасьць была самай важнай i галоўнай. Зацiкаўленьне забойствам Шпака павялiчыла лiк удзельнiкаў. Вера сядзела ў трэцiм радзе сьпераду. Направа ад яе пуставала Алесева крэсла, бо дзяцюк быў недзе за сцэнай i меў рабiць гутарку пра адыйшоўшага пiсьменьнiка. Далi яму гэтую нагоду таму, што так шмат i такi доўгi час памагаў гэнаму выдатнаму змагару за волю Беларусi. Нiк Лок сядзеў зь левага боку Веры, спрабаваў нейкi жарт расказаць. Вера зiрнула на яго няпрыязнымi вачмi i маўчала.
Яе зносiны з Алесем апынулiся на пункце разрыву. Рэдка сустракалiся нават на працы. Адсутнiчала ня толькi ранейшая iнтымнасьць. Вера адчувала, што Алесь падазраваў яе ў нейкай шкоднай сувязi зь людзьмi, што замардавалi Шпака. Яна не асьмельвалася глянуць у напоўненыя рашчараваньнем, горыччу i дакорам дзяцюковы вочы. Часта дзяўчына жадала, каб ён зьвярнуўся да яе з простым пытаньнем, але ён гэтага не зрабiў. Якiя яго намеры? Няпэўнасьць i падазрэньне з боку каханага чалавека пагражала небясьпекай. Колькi разоў ужо была амаль гатовай выспавядацца перад iм, ды на рашучы крок так i не адважылася. Алесь запрасiў яе на галоўную ўрачыстасьць сустрэчы Беларусаў Паўночнае Амэрыкi. Пэўне-ж, меў на гэта прычыны. Вера не адважылася адмовiцца. Магчыма, Алесь i спадзяваўся, што дзяўчына прыйдзе да яго сама, адкрыецца, грахi свае назаве. Сканфужаная, Вера баялася зрабiць хвальшывы крок. Капшун маўчаў ад часу сьмерцi Шпака. Ягонае маўчаньне мела адыёзны характар. Дзяўчына была пэўная, што за ёй наглядалi. I проста самая сьведамасьць таго, што яна нейкiм чынам спрычынiлася да сьмерцi пiсьменьнiка, агарчала жыцьцё. Што рабiць? Напружаньне ўзрастала. Каб паставiць усё на добры шлях, трэба нешта зрабiць. Але што?
Калi на сцэне пачыналася праграма, дзяўчына яшчэ больш пачынала турбавацца. Цяпер ужо шкадавала, што сюды прыйшла. Калi-б пастанавiла, знайшла-бы нейкую прычыну, каб адмовiцца. Чаго-ж яна сюды зьявiлася? Каб адхiлiць падазрэньне? Наадварот: яна непатрэбна выстаўляе сябе на небясьпеку.
Нейкi афiцыяльны госьць прамаўляў да прысутных, выражаў спачуваньне з прычыны сьмерцi Шпака. Гаварыў мiнiстар грамадзянства, чыталi тэлеграмы. Ужо вызначылi кiрунак: амаль кажны атакаваў расейска-бальшавiцкую маскоўскую кансьпiрацыю, што ўжо замахнулася, каб адабраць вольнасьць усiм дэмакратычным дзяржавам у сьвеце, намагаецца разбурыць хрысьцiянскую маральнасьць вольнага сьвету й гэтак далей. Вера прыгадала, што ўжо недзе чытала нешта падобнае. Цi забойства Шпака толькi змусiла прамоўцаў ужо цi раз паўтаранае пра гэтак званую небясьпеку з Масквы разьдзьмухаць у шырэйшым маштабе? - разважала Вера.
Яна завайстрыла сваю ўвагу, калi на сцэну выйшаў Алесь. Ня ведала ягоных аратарскiх здольнасьцяў, хоць ужо даўно пераканалася, што ён дасканала валодаў ангельскай мовай. Спакойна агледзеўшы залю, Якiмовiч пачаў роўным голасам.
- Дзякую за вялiкi гонар, што зрабiлi мне, даўшы нагоду прамаўляць да гэтай сустрэчы. I ўзрастае смутак i боль, калi ўсьведамляю тое, што стаю тут, перад вамi, замiж вялiкага сына вялiкага народу, на магiле якога яшчэ не асела сьвежая зямля; чалавека, за страту якога, я пэўны, кажны з нас носiць балючую рану ў сэрцы сваiм.
У яго была й добрая дыкцыя, заўважыла Вера. Алесь меў тое, чаго часам не хапае вялiкiм балбатуном-палiтыкам: добрую позу, поўную кантролю голасу, з адпаведнымi нюансамi iнтанацыi, у гэтым выпадку й нейкую дамешку ўрачыстай хаўтурнасьцi з пашанай да таго, пра каго гаварыў.
- Антон Шпак, - няхай Бог дасьць яму жыцьцё вечнае! - упаў ахвярай у нашым доўгiм i зацятым змаганьнi супраць маскоўскiх захопнiкаў нашай дарагой бацькаўшчыны. Войстра будзем адчуваць мы страту яго, бо Шпак ня быў звычайным сьмяротнiкам. Шмат з вас, магчыма што бальшыня, ведае ягоную творчасьць. Таму й ня буду гаварыць пра ягоныя посьпехi ў журналiстыцы цi мастацкай лiтаратуры, а спрабую кiнуць крыху сьвятла на Антона Шпака як чалавека. Што за чалавек быў гэты надзвычайна плённы ў творчасьцi й вытрывалы змагар за волю нашага паняволенага народу? Некалькi апошнiх гадоў зблiзiлi нас. Бачыў я яго амаль кажны дзень, цi адну гадзiну праводзiлi разам. Мала было ў нас праблемаў, якiх супольна мы не абмяркоўвалi. Колькi часу я яго ведаў, рэдка чуў, каб ён калi наракаў на свой нялёгкi лёс. А трэба вам ведаць, што матар'яльна быў ён вельмi бедны. Ад часу прыезду ў Канаду, жыў зь фiзычнай працы, да гэтага цярпеў ад дрэннага здароўя й фiзычнай слабасьцi. Польскiя вязьнiцы й савецкiя канцлягеры падарвалi, мабыць, ягоныя сiлы. I ня гледзячы на гэта, ён трываў, працаваў, змагаўся, нападаў i адбiваўся. Я зьдзiўляўся зь ягонай духовай велiчы, стойкай самадысцыплiны, неабмежаванай адданасьцi сьвятой справе, якой прысьвячаў усе свае здольнасьцi й час. Антон Шпак стаiць перад намi як памяркоўны й сьцiплы ў жыцьцёвых вымаганьнях, сумленны й вялiкадушны, спачувальны да тых, што ў крыўдзе й нядолi; ён-жа й чалавек цяжкой i няспыннай працы. Усё, што зрабiў для нашага й iншых паняволеных народаў заўдзячваць трэба ягонай вялiкай i чыстай маралi, хрысьцiянскай любовi да блiжняга, вялiкай веры ў Бога, якi, як верыў наш вялiкi духам суродзiч, - возьме наш шматпакутны народ пад апеку Сваю. Якраз тут - у веры ў Бога Збаўцу й народ свой, у любовi да блiжняга, нараджалася крынiца сiлы, вытрываласьцi й посьпехаў Антона Шпака, нашага вялiкага пiсьменьнiка. Нiколi ня гнаўся ён за матар'яльнымi багацьцямi. Вольнасьць творчасьцi й справу вызваленьня бацькаўшчыны стаўляў вышэй усяго. Там, дзе iншыя, у ягоным палажэньнi, звольнiлi-б у працы цi вычарпалiся, Антон Шпак цягнуў з надзвычайным гартам. Шпак быў шчодры ў помачы пакрыўджаным i запрыгоненым суродзiчам i бязьлiтасны ў змаганьнi зь ягонымi прыгнятальнiкамi. Цi пiсьменьнiк быў задаволены плёнамi свае працы й змаганьня? Здаецца, што так. У сваiх творчых пошуках i здабытках ён асягнуў вышынi, якiя наведаць рэдка каму дадзена. Гэтымi сваiмi творамi, мне здаецца, ён, як нiхто iншы з нас, прыблiзiў дзень развалу й зьнiшчэньня пабудаванай на нянавiсьцi маскоўскай iмпэрыi. Коратка гаворачы, Антон Шпак натхнiў да змаганьня i падрыхтаваў наш народ да дня вялiкага бою-расплаты й вызваленьня. Некаторыя з вас могуць спытацца: як гэта такi надзвычайна таленавiты й характарам нязвычайны чалавек ня здолеў палепшыць свайго матар'яльнага дабрабыту? Пастараюся адказаць. Нябожчык меў шматлiкiя прапановы з розных выдавецтваў. Усе яны мелi свае цэны i ўмовы. Агульна яны зводзiлiся да таго, каб пiсаў чалавек для рынку чытачоў. А рынак той, як вам ведама, - свайго роду дрыгва. Не напiшаш таго, што, прыкладна, канадыйскiм чытачом спадабаецца, ня будзеш мець прыбытку. Такiм чынам тварэц мастацкай лiтаратуры мусiць iсьцi на кампрамiсы з гандлярамi, каб зарабiць сабе на пражыцьцё. Антон Шпак на такiя кампрамiсы ня мог iсьцi. Мы добра ведаем сяньняшнi зьвiхнуты сьвет, дзе амаль усё можна купiць за грошы. I для людзей, што думаюць адно катэгорыямi мяшчанства i нажывы, цяжка ня толькi ацанiць, але нават уявiць велiч такiх людзей, як Антон Шпак. Шматлiкiя з нас змагаюцца за вызваленьне Беларусi з маскоўскага калянiяльнага ярма. Наш вораг ёсьць яхiдны, сiльны й нямiласэрны. Гэты варвар дваццатага стагодзьдзя ня лепшы за фашыстоўскую Нямеччыну. Пад ягоным загадам ёсьць вялiзныя матар'яльныя i людзкiя рэсурсы. Але давайце, паважаныя суродзiчы, ня будзем падаць духам таму, што на ўзбраеньнi нашым ёсьць наймагутнейшая зброя - гэта хрысьцiянства i вера ў Бога. I сам Бог з намi. Нам i iншым паняволеным народам на падтрымку iдуць Злучаныя Штаты, Канада, Вялiкая Брытанiя i iншыя дэмакратычныя дзяржавы вольнага сьвету. Мы iм за гэта ўдзячныя i спадзяёмся, што яны памогуць паняволеным народам развалiць варварскую Маскоўшчыну i адбудаваць iхныя незалежныя дзяржавы.
У гэтым месцы прысутныя ўзнагародзiлi Алеся гулкiмi воплескамi. Ён уважна зiрнуў на Веру, якая ўжо надта нiякавата адчувала сябе ў гэтым месцы й часе, прадбачачы, што найбольш небясьпечнае для яе яшчэ наперадзе. А Алесь прадаўжаў гаварыць.
- Антон Шпак быў i астаўся з намi таму, што пасееныя iм зернi ўскалосяцца вялiкiм плодным ураджаем для нас i наступных пакаленьняў. Шпак быў мысьлiцелем, прарокам i генэралам. Голас ягоны далятаў ува ўсе куткi сьвету, дзе жывуць нашыя суродзiчы, ён прабiваў зялезную заслону й бiчаваў катаў i забойцаў, мадэрных варвараў. Голас ягоны не даваў супакою маскоўскiм паразiтам i мясцовым цiвуном у iхных мяккiх крэслах у скалянiзаванай Беларусi. Шпака цанiлi слабыя, што патрабавалi помачы, яго на падтрымку клiкалi адважныя i непакорныя, любiлi яго ўсе змагары за волю й шчасьце кажнага чалавека на зямлi. Тут-жа за мяжой агенты калянiяльнае маскоўскае iмпэрыi намагалiся зьвесьцi Антона Шпака з выбранага iм шляху, вычарпаць ягоныя сiлы рознымi iнтрыгамi i правакацыямi, бамбiлi яго няспынным патокам атрутнай прапаганды. Але пiсьменьнiк iгнараваў бальшавiцкiя паклёпы, iнтрыгi, змагаўся з правакацыямi. Ён натхняў i баранiў сваiх i хоць ужо нямоглы фiзычна, ён, як i раней, астаўся непахiсным духова. Калi ворагi ясна ўбачылi, што Шпаку нiяк ня змогуць адабраць ягонага голасу, яны яго замардавалi. Я хачу падчыркнуць, што ў мяне няма сумлеву адносна таго, хто пiсьменьнiка забiў. Сьледзтва прадаўжаецца. Я цалкам перакананы, што час нас апраўдае i вiноўнiкаў забойства Шпака пасадзяць на лаву падсудных. Няхай ня будзе для вас неспадзеўкай тое, што скажу далей. Мы даўно пазналi мэтады дзейнасьцi нашых ворагаў. Таму й цяпер я магу залажыцца з вамi на сваё ўсё матар'яльнае багацьце, што вось тут мiж нас прысутнiчаюць людзi, якiя бралi ўдзел у плянаваньнi забойства нашага выдатнага суродзiча.
