Кузьма Черный - Пошукi будучынi (на белорусском языке)
- А самога Костуся ты бачыла?
- Я была з iм разам.
- А сам ён прыйдзе дадому?
- Не, я да яго пайду.
- Ну то не чакайце мяне хутка. Я пайду ў дарогу. Можа, гэтая мая дарога будзе не меншая, як тая, што я некалi з нямецкага палону варочаўся, не нагамi я гэтую дарогу мераць буду, а душою. (Вочы яго пачырванелi, i ён дакрануўся да канца носа нацягнутым на кулак рукавом.)
- А куды ж ты гэта пойдзеш?
- Дык чаго ж ты так грозна пытаеш мяне? Ты i сама была малая i звалася Волечка. Я толькi пра цябе такую i думаю. Цi ты верыш, што чалавек не вытрымае, каб вечна быць зверам? Вырвi ты з чалавека сэрца i ўстаў на яго месца звярынае, дык у чалавечых грудзях i звярынае сэрца стане чалавечым.
- Звер лагаднейшы за чалавека, ён, калi не галодны, - тады ён, як дробная птушка. А гэтаму двуногаму чорту вечна ўнiмку няма.
- Каб адно пайшлося добра, я выратую Лiзу i ўхаваю яе да лепшай часiны. Бывай, Волечка.
Твар яго ўздрыгваў. Ён узяў тонкi кiёк i выйшаў з хаты. Волька таксама выйшла з хаты, замкнула дзверы, вальней распусцiла на галаве хустку i праз некалькi хвiлiн iшла ўжо сцежкаю ў полi.
II
Часамi днём позняга лета пачынае хмурнець дзень, i гэта не збiраецца на дождж, а незаўважна падплылi павевы восенi. Лёгкая плынь ветру зноў зацiхне, i дзень зноў зiхацiць сонцам, але ўжо астаецца пячаць летняга адцвiтання. У поўнай сiле сваёй цвiтуць летнiя кветкi, i трава адростае пасля касы, а сэрца чуе, што не так ужо гудзе пчала над жоўтым малачайнiкам, i вада ў рэчцы плыве, здаецца, цiшэй. Яшчэ ў пачатку лiпеня бывае зжаўцее адзiн-адзiнюткi лiсток на бярозе, i так ён сярод пышнай зелянiны трымаецца доўга. А ў гэты дзень ён адарвецца i кружыцца ў паветры, пакуль ляжа ў траву. К вечару пакiдае звiнець неабдымная шырыня летняга дня, i кладзецца цiшыня на зямлю. Жоўты лiсток з бярозы ляжыць у траве i вiдзён здалёку, i без яго, здаецца, не пахнуў бы так чабор, не такi прывабны здаваўся б верас i не было б такога вялiкага шчасця ў душы бачыць траву i дрэвы, сiратлiвы куст шыпшыны i вяршалiну высокай хвоi, на якой цiха ляжыць праменне блiзкага да заходу сонца.
К вечару вецер сцiх. I бязлюдная лясная дарога была зусiм цiхая. У нiзкiх месцах на ёй стаяла вада. Велiчэзная бяроза ўзнiмалася i над дарогай i, здавалася, над усiм лесам. Жоўты лiсток з бярозы заблытаўся ў траве i вiсеў у ёй. Многа было верасу, выносiстыя хвоi iшлi ўгару, сонца ляжала на iх вяршалiнах. Блiзка быў вечар. Пры самай дарозе, у густым зараснiку ядлоўцу i крушыны, на паваленым навальнiцаю i ўжо струхлелым дрэве сядзеў Сымон Ракуцька, еў хлеб i глядзеў на жоўты бярозавы лiсток у траве. Ён быў нейкi нерухомы. Твар задумёны, маўклiвы, жаваў ён павольна, як бы смакуючы або да чаго прыслухоўваючыся. Цi можа жоўты лiст абудзiў у iм журботны сум. Вечарэла. Час ад часу Ракуцька паднiмаўся, вытыкаўся на дарогу, акiдаў яе позiркам у два бакi i зноў адыходзiўся ў гушчар сядзець, жаваць хлеб i глядзець на жоўты лiсток. Калi пачало змяркацца, ён узнепакоiўся: стаў часцей выглядаць на дарогу, схаваў у торбу недаедзены хлеб, скiнуў боты, перакруцiў на нагах анучы i зноў абуўся. Твар яго меў нахiл быць даўгаватым. Тыдняў два няголеная барада ўжо густа адростала. Ужо добра ўмеркла, ужо i лiсток ледзь вiдзён стаў, а чалавек трымаў сябе на гэтым месцы ўсё так жа. Ён быў як прывязан тут. Некалькi разоў засаб ён уздыхнуў. "Божа мой, Божа мой". Здавалася, што яму цяжка тут чакаць таго, чаго ён чакае. Нарэшце, калi ўжо зусiм сцямнела, ён выйшаў на дарогу i стаў у нерухомасцi, прыпершыся плечуком да вялiкай бярозы. Ён не ўглядаўся, а толькi прыслухоўваўся. Над лесам засвяцiлiся зоры, а ён усё стаяў. I так, можа, некалькi гадзiн. Ужо i зоры ночы позняга лета папялець сталi. Ён апошнi раз уздыхнуў, успамянуўшы Бога, знайшоў папацёмку сваё ранейшае месца пры паваленым дрэве, лёг на зямлю галавой на трухлявы ствол i адразу заснуў, як самы стомлены чалавек. Нi разу ён не паварушыўся, аж пакуль высокае сонца новага дня не засвяцiла яму проста ў твар. Тады ён шпарка прахапiўся, затрапятаўся, плюнуў i ўздыхнуў i зноў вызiрнуў на дарогу. Непамыты пасля сну i змяты твар яго быў шэры, i смутак ляжаў на iм. Ён дастаў з торбы абкусаны ўчора хлеб i зноў стаў есцi яго. Цягавiта, як добры гаспадар ходзiць за плугам, ён зноў стаў акiдаць у два бакi вачыма дарогу i зноў час ад часу садзiўся на паваленае дрэва. Прыйшла хвiлiна яму, нарэшце, пачуць штосьцi такое, чаго ён можа так доўга i чакаў тут. Гэта iшоў хтосьцi поблiзу. Тут выразна чулася чалавечая хада: цiхая ў самой сабе i лёгкая, але яна чутна была здалёку, вядома ў лесе, дзе пад нагамi ўсяго многа. Твар у Ракуцькi адразу ажыў, як толькi ён пачуў нечую хаду. Здаецца, рукi яго задрыжэлi. Позiрк пацвярдзеў, i пастава выпрасталася. Ён прылiп да вялiкай бярозы над дарогаю, сярод такiх жа вялiкiх хвояў i пачаў углядацца туды, адкуль чуўся чалавек. Дзень быў ужо ў самай сiле. А ўдзень, калi цiха, у лесе здалёку чуваць. Так што гэтаму чалавеку прыйшлося доўга чакаць, пакуль наблiзiўся той, хто недзе тут iшоў. З-за свайго дрэва Ракуцька ўбачыў незнаёмую яму постаць дзiўнага выгляду. Гэта быў малады чалавек з парыжэлымi ад сонца валасамi на галаве i палупленай ад ветру скурай на твары. Ён быў такi бледны, што яго не брала загара, i такi худы, што адзежына на iм матлялася як на калу. А iшоў ён так павольна i так яго вадзiла ў бакi, што льга было думаць, што ён некалькi тыдняў нiчога ў рот не браў або яго месяц мучылi i спаць не давалi. Ён вяла, як не свае, перастаўляў ногi i прысутульваўся iдучы. На твары яго было напiсана гэтулькi абыякавасцi да ўсяго навакольнага i да ўсiх мэт, калi яны былi ў яго, што было падобна, што ў яго навек патухлi ўсе жаданнi i iмкненнi. Сымон Ракуцька бачыў гэты холад на маладым твары невядомага падарожнага i пачаў трацiць сваю ранейшую ажыўленасць. Ён хутчэй дзiвiўся, чым трывожыўся, або ўзбуджваўся. Ён стаяў i чакаў, пакуль невядомы падыдзе блiзка, каб цiха гаварыць з iм, а не крычаць яму здалёку. А той, пакуль прыклыбаў да вялiкай бярозы, Ракуцька паспеў даесцi хлеб i скруцiць у жмут пустую торбу.
- Стой, хто? - рашуча сказаў Сымон Ракуцька i толькi цяпер заўважыў, што адзежа на маладым незнаёмцу ўся матляецца шматкамi, зiхацiць дзiрамi i што голае цела паблiсквае праз дзiры. I нiводная дзiра нiдзе не латалася, i ўсе гэтыя транты вывалены ў зямлi i выфарбаваны ў колеры зяленiва i лясной цвiлi.
Невядомы ўздрыгануўся, але адразу ж iзноў унурыўся i спынiўся перад Ракуцькам.
- Куды ты iдзеш, i хто ты такi? - даволi-такi мякка сказаў Ракуцька.
Невядомы маўчаў, як бы мову яму зацяло. Ракуцька бачыў: некалькi разоў ён праглынуў слiну i язык яго не варочаецца, каб сказаць што-небудзь. Ён быў падобен на вельмi хворага чалавека. Сэрца ў Ракуцькi зашчымела. Ён дакрануўся да рукава незнаёмага абарванца i бадай што шэптам прагаварыў:
- Дык што ты? Захварэў iдучы?
Незнаёмец шпарка перавёў вочы з зямлi на Ракуцькаў твар. Здавалася, што ён як бы ўстрапянуўся. I гэта, напэўна, так i было. Не дзiва: калi ў пустэльнi загучыць чалавечы голас ад сэрца, то, здаецца, ён можа падняць на ногi мёртвага.
- Цi няма тут дзе поблiзу, каб мясцiны прымятае: паляжаць.
- Унь! - ткнуў Ракуцька пальцам у гушчар. Невядомы з такiм выглядам, як бы ён быў тут адзiн, адразу сунуўся туды i адразу лёг пры паваленым дрэве на ўмятую ў зямлю траву. Гэта было тое месца, дзе ўночы спаў Ракуцька. Малады абарванец заснуў адразу, як толькi заплюшчыў вочы. Ракуцька паглядзеў на яго, уздыхнуў i зноў выткнуўся на дарогу, каб наглядаць яе. Учарашняга жоўтага лiстка ўжо не было, а на яго месцы ляжалi два свежыя, i трэцi круцiўся ў паветры.
- I восень падкралася, Божа мой найвышшы, - уздыхнуў Ракуцька i пiльным вокам акiнуў дарогу ў два бакi. На дарозе было пуста, але ўзнiмаўся вецер, i ў дрэвах загуло i зашапталася. Ракуцька пачаў часцей вытыкацца на дарогу. Надвечар надвор'е схмурнела i вецер ацiх. Малады абарванец ужо сядзеў i вяла вадзiў навокал сябе вачыма. Ракуцька, здавалася, забыўся пра яго: стаў неспакойны i не сыходзiў з дарогi. Нават раз ён шаптаў сам сабе: "Дзесяты дзень, жартачкi! I няма". I вось зноў настаў момант: нехта шпарка i шумна iшоў дарогаю. Ракуцька застыў на месцы. Расчырвонены i спацелы падарожнiк неўзабаве быў тут. Ракуцька шпарка рушыў яму насустрач, i яны iмклiва абнялiся. Гэта быў Тамаш. Ён быў у ботах i пiнжаку паверх рубашкi, i торба з хлебам вiсела на яго левай руцэ.
- Я дзесяць дзён усё стаю на гэтым месцы, - сказаў Ракуцька. - А цябе доўга не было.
- Бо мне было нялёгка дабiцца пад Перабродскую Злыбяду. Там густа нямецкiя гарнiзоны стаяць i на дарогах варты многа, дык я такога даваў кругу, што ўтройчы дарога мая пабольшылася.
- Ну што, як там?
- Гэта праўда, што там лагер для забраных немцы зрабiлi. Кажуць, што ў лагеры пяць тысяч людзей, але цяпер менш, бо нядаўна, можа, больш як палавiну пагналi недзе на работу. А хiба льга дазнацца - асталася яна ў лагеры цi на рабоце? Я падбiраўся пад самы лагер. Уночы я ляжаў у траве i глядзеў на калючую загарадзь. Калi iсцi з поўдня, то льга праз купiсты торф падысцi цiхом, i нiхто не заўважыць. Там бадзяюцца людзi: у таго жонка, а ў тае муж у лагеры. Ну добра. Я туды зноў вярнуся, мяне чакаюць. Я iм расхвалiў удачу, калi толькi гэта праўда, што з гэтага боку варушацца людзi. Ты, мусiць, тут дзесяць дзён сядзеў i нiчога не дазнаўся?
