Эльза Триале - Iвета (на белорусском языке)
Маўчанне парушыла Iвета, калi яны сышлi з апошнiх прыступак белай лесвiцы:
- У цябе так i няма адраса?
- Не... А што чуваць пра бацьку?
- Пасля яго прыезду ў Германiю мы атрымалi толькi адно пiсьмо. Ён пiсаў, што яго пакiнулi ў Берлiне i ён будзе працаваць па сваёй спецыяльнасцi, краўцом. Усё гэта, вядома, добра. Але ж цi доўга ён пратрымаецца без цёплай вопраткi, без нармальнай ежы... Мы-то пасылаем яму ўсё, што можам...
- А вам удаецца дастаць сёе-тое? Калi не, то, ведаеш, хлопцы з макi дапамогуць.
- Ну, як табе сказаць... На чорным рынку можна купiць усё, што хочаш... Ды толькi да бацькi нiчога не даходзiць. Некалькi пасылак вярнулiся назад...
Каля дзiцячай пляцоўкi голая гiпсавая жанчына зябка прыкрывала грудзi, маленькiя блiшчастыя кропелькi iнею ўсеялi яе плечы, i здавалася, што яна ўся дрыжыць.
- Добра яшчэ, што хоць вяртаюць назад, а не забiраюць сабе! - прамармытаў Дэдэ.
- О, калi б яны вярталi тое, што мы пасылаем! А то швэдары - з адным рукавом, а кожная кансервавая бляшанка абавязкова будзе прасвiдравана.
Ад нечаканасцi Дэдэ спынiўся.
- Ды яны проста насмiхаюцца з нас, - сказала Iвета i села ў белае ад iнею жалезнае крэсла. Яна ўзняла галаву i ўсмiхнулася. I ўсмешка тая была горкая, як палын, горкая, як доля абылганай жанчыны, горкая, як яе паламанае жыццё!.. Бедная Iвета!
Яна не плакала. Яна ўвогуле нiколi не плакала - нi тады, калi ў маленстве ўдарыла сабе ножку, бегучы па алеi, нi тады, калi гадзiнамi не магла дачакацца ў парку Дэдэ, а той усё не прыходзiў, нi тады, калi нямецкi лейтэнант не стрымаў свайго абяцання, за якое было заплочана такой дарагой цаной, нi тады, калi ёй рабiлi аперацыю, нi тады, калi яе змешвалi з гразёю i ў тым сумна вядомым шпiталi выкрадалi ў яе маладосць, здароўе, веру ў людзей, - гэтую бясконцую, дурную, злачынную, подлую веру прыгажунi-дзяўчыны, для якой увесь свет быў падзелены толькi на мужчын i жанчын. Iвета ўстала. Дэдэ моўчкi падаў ёй руку. I на гэты раз ён адпусцiў яе адну, а сам застаўся ў крэсле каля качынага стаўка.
Ён глядзеў, як усё аддалялася i аддалялася Iвета. Яна трохi накульгвала: пэўна, ёй цяжка было iсцi на высокiх абцасах па жвiрыстай алеi, а можа, у яе балелi ногi... Адной рукой яна прытрымлiвала палiто, а другой - жорсткiя чорныя пасмы валасоў, i таму паходка ў яе была нейкая няроўная... Здавалася, што i парк, якi нiбы разам страцiў i сваю красу, i свае кветкi, i сваiх птушак, - здавалася, што i парк маркотна пазiраў, як адыходзiла Iвета...
Iвета, недасягальная, неспазнаная Iвета, панесла з сабой сваё неразгаданае жыццё... Яна iшла да аголеных гор пясчанага колеру, чые вяршынi даставалi да самага неба... Дарэчы, чаму яна iдзе не ў горад, а зусiм у другi бок?..
Банальная, банальная гiсторыя ваеннай пары... калi толькi можна назваць злачынства банальным.
