Мопассан Де - Вяртанне (на белорусском языке)

Де Мопассан Ги

Вяртанне (на белорусском языке)

Гi дэ Мапасан

Вяртанне

Пераклад: Сяргей Мурашка

Нiзкiя хвалi аднастайна хвошчуць бераг. Белыя хмаркi таропка бягуць па бяскрайнiм небасхiле, падхопленыя рэзкiм ветрам, быццам чайкi. А ўнiзе, на дне лагчыны, якая спускаецца да мора, грэецца на сонцы вёска.

На далёкiм канцы пры дарозе адзiнока стаiць хата Мартэн-Левекаў. Гэта маленькая рыбацкая мазанка пад страхою з мяцёлкай блакiтнага касачу на вiльчыку. Да ганка прыткнуўся маленькi, з лапiк, агарод, дзе расце цыбуля, некалькi качаноў капусты, пятрушка i цьмянец. Жываплот адгароджвае яго ад дарогi.

Мужчына цяпер у моры, а жанчына нацягнула на сцяне шырокую бурую сетку, падобную на вялiзнае павуцiнне, i цыруе вочкi. Каля веснiчак у адкiнутым назад i прыстаўленым бiльцам да плота плеценым крэсле сядзiць дзяўчынка чатырнаццацi гадоў i латае пералатаную бядняцкую бялiзну. Другое дзяўчо, на год маладзейшае, гушкае на руках дзiця, якое яшчэ не ўмее нi хадзiць, нi гаварыць; а двое малых - двух i трох гадоў - сядзяць проста на зямлi носам у нос, грабуцца ў зямлi нязграбнымi ручкамi i кiдаюцца адно аднаму ў твар пяском.

Усе маўчаць. Толькi немаўля не можа заснуць i ўсё кугакае. На акне дрэмле кот, а пад сцяною красуецца ляўконiя, i над прыгожай купкай яе белых кветак зумкае мушыны рой.

Дзяўчынка, што шые каля веснiчак, клiча:

- Матуля!

Мацi адказвае:

- Чаго табе?

- Зноў ён.

Абедзве непакояцца ад самай ранiцы, бо нейкi чалавек швэндаецца вакол хаты: стары чалавек падобны на жабрака. Яны заўважылi яго, калi хадзiлi праводзiць бацьку на карабель. Ён сядзеў на краi рова насупраць iх дзвярэй. I калi яны вярнулiся з берага, ён усё сядзеў там i глядзеў на дом.

З выгляду ён быў хворы i вельмi гаротны. Чалавек не ўставаў з месца цэлую гадзiну, але, заўважыўшы, што да яго прыглядаюцца, як да злодзея, падняўся i, кульгаючы, пайшоў.

Але неўзабаве яго марудная i стомленая постаць паказалася другi раз, i ён зноў сеў, толькi крыху зводдаль, быццам сцерагчы iх.

Мацi з дочкамi спалохалiся. Асаблiва трывожылася мацi, бо па натуры была палахлiвая, а таксама ад таго, што яе муж Левек меўся вярнуцца толькi за поўнач.

Яе мужа звалi Левек, а яе - Мартэн, i iх ахрысцiлi Мартэн-Левекамi. I вось чаму: першы раз яна выйшла за марака Мартэна, якi штолета плаваў да Ньюфаўндленда лавiць траску.

За два гады жыцця яна нарадзiла дзяўчынку i шосты месяц хадзiла другою, калi мужаў карабель "Дзве сястры" - трохмачтавiк з Дзьепа - недзе знiк.

Нiхто больш нiколi не чуў пра яго, нiводзiн марак, якi ступiў на яго палубу, не вярнуўся, i ўсе палiчылi, што ён загiнуў.

Мартэнава жонка дзесяць гадоў чакала мужа i ў змаганнi з галечай гадавала двое дзяцей. Аднойчы мясцовы рыбак Левек, якi пасля смерцi жонкi застаўся з сынам на руках, прапанаваў пажанiцца смелай i добрай жанчыне. Яны ўзялi шлюб, i за тры гады ў яе нарадзiлася яшчэ двое дзяцей.

Жыццё iх было горкае i працавiтае. Хлеб каштаваў дорага, а мяса было зусiм рэдкiм госцем у хаце. Парой, падчас зiмовых шквалаў i навальнiц, яны бралi пазыку ў пекара. Нягледзячы на ўсё, дзецi не хварэлi. Вяскоўцы казалi:

- Добрыя яны людзi, Мартэн-Левекi. Мартэн увiшная гаспадыня, а над Левекам рыбака няма.

Дзяўчынка каля веснiчак сказала:

- Мусiць, ён ведае нас. Можа, гэта якi жабрак з Эпрэвiля цi Азбоска.

Але мацi не магла памылiцца. Не, не, ён не тутэйшы!

Чалавек нiбы аслупянеў, пiльна ўглядаючыся на жытло Мартэн-Левекаў; Мартэн узлавалася, ад страху асмялела, схапiла рыдлёўку i выйшла на ганак.

- Што вы тут робiце? - крыкнула яна бадзягу.

Ён хрыпла адказаў:

- Сяджу i дыхаю паветрам! Я што, замiнаю вам?

Яна сказала:

- А чаму гэта вы шпiгуеце за маiм домам?

Той азваўся:

- Я нiкому не раблю зла. Хiба нельга пасядзець пры дарозе?

Жанчына не знайшла, што сказаць, i вярнулася ў хату.

Дзень доўга не канчаўся. Апоўднi мужчына знiк, але а пятай зноў прыйшоў. Вечарам яго таксама не было.

Левек вярнуўся позна ўночы. Яму ўсё расказалi.

- Гэта нейкi прайдзiсвет цi круцель, - заключыў ён. I спакойна лёг спаць, а жонка ўсё думала пра бадзягу, якi так дзiўна прыглядаўся да яе.

Ранiцай задзьмуў моцны вецер, выйсцi ў мора не было як, i марак сеў памагаць жонцы ладзiць сеткi.

А дзевятай старэйшая дачка Мартэн, якая хадзiла па хлеб, прыбегла напалоханая i крыкнула:

- Мама, зноў ён!

Мацi захвалявалася, збялела i сказала мужу:

- Пагавары з iм, Левек, хай не пiльнуе нас, бо мне страшна.

I Левек, высокi марак з цагляным тварам у густой рыжай барадзе, з блакiтнымi, у чорную крапiнку вачыма i дужай, заўсёды захутанай шалiкам шыяй каб акрыцца ад марскога дажджу i ветру - спакойна выйшаў да валацугi.

Яны загаварылi.

Мацi з дзецьмi трывожна i палахлiва здалёк паглядала на iх.

Раптам незнаемы падняўся i разам з Левекам пайшоў да хаты.

Мартэн спалохана адступiлася. Муж сказаў ёй:

- Дай яму хлеба i шклянку сiдру. Ён не еў два днi.

Мужчыны, а следам за iмi жанчына з дзецьмi ўвайшлi ў хату. Жабрак сеў i, схiлiўшы галаву пад позiркамi сям'i, пачаў есцi.

Мацi стоячы ўглядалася ў яго, дзве дачкi Мартэн - адна з немаўлём на руках - прагна сачылi за кожным яго рухам, нават двое малых, што сядзелi ў попеле, кiнулi гуляць з чорным чыгуном, каб паглядзець на чужынца.

Левек сеў у крэсла i спытаўся:

- Дык вы здалёк?

- З Сэта.

- Вось гэтак, пеша?

- Але, пеша. Як грошай Бог не даў, дык што ж.

- I куды ж гэта вы?

- Сюды.

- Цi ёсць тут у вас хто?

- Можа.

Мужчыны змоўклi. Бадзяга еў нетаропка, хоць i быў галодны, i кожны кус хлеба запiваў глытком сiдру. Яго запалы твар быў скрозь у маршчынах, драпiнах, i здавалася, што чалавек шмат пакутаваў. Нечакана Левек спытаўся:

- Як вас завуць?

Той, не падымаючы галавы, адказаў:

- Мяне завуць Мартэн.

Мацi неяк дзiўна скаланулася. Яна ступiла крок, каб блiжэй разгледзець жабрака, i, апусцiўшы рукi, з разяўленым ротам спынiлася насупраць яго. Усе маўчалi.

Нарэшце Левек сказаў:

- Вы адсюль?

Ён адказаў:

- Я адсюль.

Ён усё ж падняў галаву, позiркi жанчыны i жабрака сустрэлiся, спынiлiся, змяшалiся, быццам зачапiлiся адзiн за адзiн.

I раптам яна другiм, цiхiм трапяткiм голасам прашаптала:

- Цi ты гэта, мужычок?

Ён вымавiў па складах:

- Гэта я.

Ён не кратаўся, усё жаваў свой хлеб. Левек хутчэй здзiўлена, чым усхвалявана прамармытаў:

- Гэта ты, Мартэн?

Той проста адказаў:

- Але, гэта я.

Другi муж спытаўся:

- Адкуль жа ты ўзяўся?

Першы загаварыў:

- З Афрыканскага берага. Мы наляцелi на плытнечу i пачалi тануць. Выратавалiся ўтрох: Пiкар, Вацiнэль i я. Нас схапiлi дзiкуны i трымалi дванаццаць гадоў. Пiкар i Вацiнэль загiнулi. Нейкi ангельскi вандроўнiк вызвалiў мяне i давёз да Сэта. I вось я тут.

Мартэнава жонка заплакала, уткнуўшыся тварам у фартух.

Левек сказаў:

- Што ж нам цяпер рабiць?

Мартэн спытаўся:

- Ты яе муж?

Левек адказаў:

- Я!

Яны зiрнулi адзiн на аднаго i змоўклi. Мартэн абвёў вачыма дзяцей i кiўнуў на дзвюх дзяўчынак:

- Мае?

Левек адказаў:

- Твае.

Той не ўстаў, не пацалаваў iх, адно сказаў:

- Божа мой, якiя вялiкiя!

Левек паўтарыў:

- Што ж нам рабiць?

Збянтэжаны Мартэн ведаў не лепш за яго. Урэшце ён вырашыў:

- Я зраблю, як ты захочаш. Я не хачу пакрыўдзiць цябе. Але гэта складана, бо ёсць хата. У мяне двое дзяцей, у цябе трое, у кожнага свае. Жонка? Цi то твая, цi то мая? Будзе, як скажаш, але хата - хата мая, бо гэта бацькаўшчына, у ёй я нарадзiўся, i ўсе паперы ў натарыуса.

А Мартэнiха ўвесь час плакала, хаваючы цiхiя слёзы ў блакiтны прыпол. Абедзве вялiкiя дачкi падышлi блiжэй i трывожна пазiралi на свайго бацьку.

Ён паеў i сам спытаўся:

- Што нам рабiць?

Левек надумаўся:

- Трэба iсцi да кюрэ, ён дарадзiць.

Мартэн падняўся, ступiў да жонкi, а тая кiнулася яму на грудзi i загаласiла:

- Мужычок ты мой! Вярнуўся! Мартэн, мой бедны Мартэн вярнуўся!

I яна абхапiла яго рукамi, раптам наскрозь працятая подыхам мiнулага, болем успамiнаў пра свае дваццаць гадоў i iх першыя абдымкi.

Гэтак жа ўсхваляваны Мартэн цалаваў яе ў каптур. Абое малыя, пачуўшы матчын плач, разам завылi, а немаўля на руках у малодшай Мартэн запiшчала пранiзлiвым, як разладжаная дудка, галаском.

Левек чакаў каля дзвярэй.

- Хадзем, - сказаў ён, - трэба парадкавацца.

Мартэн адпусцiў жонку, а калi ён глядзеў на дачок, яна сказала:

- Пацалуйце вы хоць вашага татку.

Яны падышлi разам, без слёз, здзiўленыя, трохi спалоханыя. I ён кожную цмокнуў у шчаку смачным сялянскiм пацалункам. Немаўля, зусiм блiзка ўбачыўшы чужога, так заплакала, што ледзь не зайшлося.

Мужчыны пайшлi з хаты.

Калi яны мiналi "Карчму гандляроў", Левек прапанаваў:

- Цi не выпiць па шклянцы?

- Можна, - сказаў Мартэн.

Яны ўвайшлi, селi ў бязлюдным яшчэ шынку, i Левек крыкнуў:

- Гэй, Шыко, дзве гарэлкi, дыхтоўнай, Мартэн вярнуўся. Мартэн, маёй жонкi, ведаеш, Мартэн з "Дзвюх сясцёр", якi быў прапаў.