Ляцець у неба - Дмитрий Максимович Акулич
Які настрой, такія чутны жанры!
Што дапаўняюць рознасць глыбіні.
Малююць атмасферу рознай фарбы.
Скарб усёй планеты песень вышыні!
01.2019
*****
Шкада, што мы не сустрэліся зноў.
Напэўна, наш лёс не хоча таго –
Каб мы не звязаліся гукамі слоў,
Не марнаваўшы адзін аднаго.
Без усякай патрэбы на доўг.
Без просьбы, проста ўбачыць.
Ды так, каб размовы на двох.
Жыццё па-рознаму крочыць.
Дарогі, прычыны, адлегласць.
І на патрэбы губляем мы час.
Нібы прайшла ўжо вечнасць,
Цябе я не бачу скрозь мас.
Сустракаю я многіх, але не цябе.
Усіх выпадкова. Дзе дзелася ты?
Хаваем мы праўду, усё ў сабе,
Зачыніўшы пытаннем хады.
Што гэта зменіць, так або не?
Ці будуць выдаткі, прыемнасць?
І без патрэбы, але па віне –
Пісьменнік, жыццёвая беднасць.
09.2018
*****
Ісьці куды, мне не кажы!
Я вырашыў свой лёс накіраваць
На пераплёт рознай мяжы,
Дзе буду рознасць набываць.
Я не хачу губляць свой час,
На аднолькавасць людзей і дзён.
Не варта? Чаканне на параз.
Нераз, але кранае гэта нас!
А колькі перамог жа будзе?
Хачу даведацца ўсё часцей.
З бакоў стаяць і кажуць суддзі,
Ды льюць у вогнiшча алей.
Я не баюся, трэба сбегчы, бегчы!
Не азiрацца і не вяртацца надалей.
Хопіць ляжаць на цёплай печцы,
Бо страціў усё, што меў.
Хто скажа: “Звар'яцеў!”
Я летуценнiк, гэта так, але не важна!
Я здоліў вас, да мары я хацеў –
Адчынена цяпер мне мапа!
01.2020
*****
Адпусьці мяне мая любоў.
Дай подых вольнага паветра!
Каб ня чапала серца боль,
Бо неўзаімна гэта.
Я да цябе, ты ад мяне.
Я з пачуццямі, гэта бачыш…
І ты цураешся мяне!
Ты для мяне, шмат чаго значыш.
Не згасла полымя яшчэ
І не сціхаюць спрэчкі ў галаве.
Як ставіцца мне да цябе,
Калі ты наблiжаешся, звярнулась да мяне?!
Бо іншы раз, перасякаюцца шляхі –
Мы сустракаемся, як ты не хочаш!
І сэнс размоў, як і раней, тугі.
І неўзаемнасць змрочна, побач.
Не адпускае прыцягненне
І не дае спакою мне!
Патрэбен час, каб да цябе імкненне,
Заціхла так, як падабаецца табе.
03.2019
*****
Без рыска няма мне свету,
Не адчуваю, як ідзе жыццё!
На зэдліку, трымаючы газету,
Сыходзіць вера і быццё.
Штодня, успамінаю ўсе выпадкі,
Якія здараліся са мной.
Свярбяць ўчынкамі далонькі:
Хачу на рынг, хачу ў бой!
На сценах кажуць усе карціны,
Пра подзвігі, прыстойных дзён.
Прайшлі хвіліны і гадзіны,
Абсыпаўся над дахам клён.
Як адцягнуцца, і знайсці замену,
І прагнуць, што даспадобы мне?
І адчуваць памеры, меру,
А не трымаць гэта ў сне!
Шкада, не скінуць мне благое,
Апошні год зламаў мяне.
Да перамог, сэрца слабое,
Плата ў болі, у цане.
08.2017
*****
Мне цяжка жыць у адзіноце.
Мяне ніхто не разумеў.
Магчыма, зараз верш ня ў модзе
І я падтрымкаю пусцеў.
Сябры неведаюць навошта.
Не заўважаюць, нібы, сваякі.
Мне аднаму зусім няпроста –
Мэты руйнуюцца ў цішы.
Я нібы захварэў радкамі!
Яны прыходзяць зноў і зноў.
Мне не адмовіцца і так з гадамі,
Я душу імі толькі грэў.
Ніхто не ведае, якое шчасце,
Пры заканчэнні верша ў мяне.
І без цiкавасцi, нават не варта,
Абгрунтаванне ставіць да мяне.
07.2019
*****
Чаму? А ёсць адказ?
Сур'ёзна…гэта вашае пытанне?!
Не ўпершыню і не ў апашні раз…
Няма адказу – ёсць каханне!
Сапраўдна ўсё, хлусня або сымпатыя?
Абмеркаванняў дужа шмат!
Без вынікаў уся гэта сітуацыя?
Бяз вылічэнняў якасных прылад.
А вас цікавіць…мяне не.
Хай, адчуванні граюць у кожным.
Абудзяць душу і адказ нясе,
Дзе тлумачэнні стануць не патрэбным.
Не! Ні ёй, ні мне таксама.
Мы адчуваем пачуццё знутры:
Для нас усё афарбавана,
Яскравым колерам у жыцці.
Нажаль, незакаханныя тут толькі вы
І сёння вас гэта натхняла!
Як мы сустрэліся, рамантыку знайшлі –
Ні толькі гэта вам цікава.
А што цяпер, што ў нас у двух?
Які жа свет тут мае месца?
Мы ў каханні, шчаслiвыя не ўслых!
Гульнёю вам гэта здаецца.
Вы заставайцеся, а мы далей!
Адрозніваем вашы думкі.
Нас зразумееце, але пазней,
Бо розныя душэўныя рахункі.
05.2019
*****
А вось і скончыўся наш лістапад!
І зніклі мы, уласнае жыццё блукае.
І ў думках толькі ты, у апошні час.
І пачуццё кахання, зноў-такі, лунае.
Цяпер адзін, у падарожжы забыцця.
Павіннен я прайсці гэту дарогу.
Да атрымання шляху новага жыцця,
А не губляцца ў стане суму, змроку.
12.2020
*****
Не варта мне адпачываць,
Бо час гады мае матляе.
Мне трэба яшчэ працаваць!
Пакуль надвор'е дазваляе.
Вятры не гоняць мяне ў спрэчкі.
Сонца не дазваляе замярзаць.
Але хацелася б мне ведаць,
Ці будуць зоркі мне спрыяць!?
Ці я паспею зрабіць усё,
Запланаваў, што я калісьці?
Шмат часу ад мяне сышло –
Зрабіў я мала для карысці.
Аловак у руцэ трымаю,
З трывогай цікае гадзіннік мой.
Далонню яго зачыняю
І разумею, што са мной.
Перакладу пачуцці я на словы,
Што ўнутры мяне бурляць!
Пакуль ёсць час і ёсць умовы –
Я буду вершы новыя ствараць!
10.2018
*****
Сонца дорыць мне сваё святло,
Сагравае ў гэты холад!
Не замёрз, дапамагло,
Забірае цяжкі голад.
Ахінаюць мяне прамяні
І гоняць прэч ад сюды цемру.
Распальваючы, цёплыя агні,
Каханне рвецца без памеру.
Не візуальна, усё ўнутры,
Галоўныя яе працэсы!
Квітнеюць з радасцю сады,
Як напісанне добрай п'есы.
Мне не згарэць, усё ў меру,
Усе ў акрузе хмары зніклі.
Без сумневаў сонцу веру,
Вочы к шчасцю звыклі!
10.2017
*****
Не, не! Стой і памаўчы!
Не трэбы задаваць пытанні!
Не трэба злосці, не крычы!
Чаму ж такія меркаванні?
Ты супакойся, дай сказаць,
У чым уся гэтая дылема.
Не трэба так вось пачынаць –
Неведаючы ў чым праблема!
Ты штосьці чула, хтосьць казаў –
Ты верыш ім, але не мне!
Ні чога я не сатвараў.
Чаму цябе так усё злуе?
У гэты час мяне там не было.
Ёсьць доказы! Прыціхла?!?
У не давер цябе вяло
І да мяне ты ставішся нячыста!
Ты малявала ў галаве прыгоды.
Ды толькі дрэнныя, яны пад час!
Я ўспамінаю нашы
