Анатоль Астапенка - Нэйсі
З таго часу Антона Дворжыка ніхто не мог пазнаць. Зусім нядаўна вясёлы, дасціпны, ён цяпер амаль увесь час маўчаў і ўключаўся толькі ў службовыя размовы. Працаваў шмат і, мусіць, яшчэ больш упарта, але толькі дзеля таго, каб забыць пра перажытае. І гэта ў яго атрымалася - у ім нарадзіўся зусім новы чалавек. Тое, мінулае “Я” засталося разам з Нэйсі і назаўсёды для яго знікла.
У першы ж працоўны дзень ён патэлефанаваў шэфу і напісаў заяву аб пераводзе ў іншы аддзел. З даследаваннямі сноў усё было скончана.
Да сённяшняга часу ніхто так і не даведаўся, што ж такое з ім раптоўна здарылася. Сам жа ён маўчаў і на ўсе пытанні толькі паціскаў плячыма. Антон ведаў, што загадка сну, якая адкрылася яму, не павінна быць разгаданай у маштабах усяго чалавецтва. Прынамсі, у цяперашні, вельмі складаны час прагматычных адносінаў і духоўнай дэградацыі грамадства.
Антон разумеў: калі людзі авалодаюць тэхнікай кіравання снамі, пачнецца новая эра - эра міфічнага Эдэма чалавецтва. Відавочна, кожнаму захочацца сніць цікавыя сны - яны будуць нешта накшталт кіно, але больш рэальнымі, матэрыяльнымі, бо адбываюцца пры актыўным удзеле самога чалавека.
І надыдзе момант, калі людзі будуць жыць у сне больш, чым у звычайным стане.
Навошта шукаць задавальненне ў працы, сям’і, каханні. Навошта? Можна ж змайстраваць сабе любое шчасце: вялікае і маленькае, усіх колераў і ўсіх гатункаў. І гэта загубіць чалавецтва, бо яно проста выпадзе з рэальнасці.
Дворжак ведаў пра гэта і маўчаў. Ён чакаў Нэйсі.
...Прайшло шмат гадоў. А ён па-ранейшаму чакаў, памятаючы: яна сказала, што яшчэ адзін раз прыйдзе.
І аднойчы, калі чаканне зрабілася нясцерпным, гэта адбылося.
Неяк пад вечар ён адчуў сябе вельмі кепска. Ледзь дабраўся да ложка, лёг і заснуў. Ноччу, упершыню за ўсе гады пасля працяглага растання з Нэйсі, яму з’явіліся старыя сны. Да яго прыйшла Нэйсі. Вялікая цяга адно да аднаго нарэшце зноў звяла іх разам на скрыжаванні двух Сусветаў, і яны былі разам усю ноч. Яны ведалі, што памруць, але былі бясконца шчаслівыя ад таго, што нарэшце разам.
Раніцой прасторы светаў зноў разышліся, і яны памерлі.
А можа, яны пайшлі ў нейкі іншы Сусвет? Гэтага ніхто не ведае. Памерлі ж яны толькі ў сваіх сусветах...
