Алесь Жук - Паляванне на Апошняга Жураўля
Сцяпан ужо ведаў, здагадваўся, што гэта з раёна і што не малы начальнік, хоць і ў гумовых ботах, калі за ім гэтак бегае старшыня.
Старшыня сурова глянуў на Сцяпана — не мялі лішне, гавары пра тое, што ў цябе пытаюць.
— А чаму ў гумно? Можна і сюды падагнаць камбайн і абмалаціць? — Незнаёмы паглядзеў на Сцяпана — што той скажа.
— Так яно і саўсім добра было б. Але ці будзе той лішні камбайн? Вунь жа ярыны колькі яшчэ. Цяпер трэба хватаць што і як можна з поля. А снапкі і ў гумне пачакаюць, пакуль камбайны на выгул не пойдуць.
Вочы ў прыехаўшага былі блакітныя, глыбокія, сур’ёзныя і строгія вочы, якія бываюць у начальства. I крыху запалыя, мабыць, ад бяссоння, і твар стомлены.
— У цябе ва ўсіх брыгадах жнуць уручную? — папытаўся ён у старшыні.
— Не, Пётр Іванавіч, гэта Дзямідчык у нас спец...
— А дарма. Карпенка! — паклікаў ён і махнуў рукою, усё роўна як даваў знак таму чалавеку ў балонневым плашчы. Той адразу ж дастаў з-пад плашча фотаапарат.
— Дык гаворыце, Сцяпан,— як вас па бацьку? — Сцяпан Сцяпанавіч, што сярпы яшчэ ёсць і там, дзе не ўлезе ні трактар, ні камбайн, можна зжаць і высушыць? Так дзяды і рабілі?
Пётр Іванавіч нечакана ўсміхнуўся скупою, але цёплаю ўсмешкаю, і маршчынкі, што збегліся да вачэй, і гэтая ўсмешка раптоўна абмаладзілі яго.
— А што, калі, скажам, мы падымем усіх, хто можа жаць і касіць?
— Ну, усяго не сажном. Гэта некалі людзей поўна было тут, а цяпер усе ў горадзе... Але тое, што машына не возьме, можна запраста забраць.
Сцяпану было добра, што Пётр Іванавіч зразумеў яго.
— Так што, Пётр Іванавіч, рана нас яшчэ закрываць і зносіць, як хутаранцаў. Мы яшчэ гаспадары на зямлі.
— Мабыць, рана, Сцяпан Сцяпанавіч.
Зноў нейкая думка заняла голаў Пятра Іванавіча, і твар яго стаў сур’ёзны і стомлены, і ў вачах абазначыўся той строгі начальніцкі халадок.
— А ты, Прымачак, не ведаеш, што ў цябе ў калгасе робіцца. Людзі самі выйшлі... Усе брыгады падымаць трэба, раён...
Сцяпан недачуў, што загаварыў нешта ў адказ старшыня, ідучы побач з сакратаром.
Карэспандэнт тым часам узяў Сцяпана пад руку і пачаў распытвацца, як у іх у брыгадзе нарадзілася такое пачынанне.
— Як вопыт, кажаце, нарадзіўся? Знаеце, у нас ёсць стары каваль, дзядзька Даніла. Кузні цяпер няма, ён ляжыць на печы... А ляжаць яму згадзела. I ў целявізар глядзець згадзела. Вот ён і ўспомніў, як некалі сярпы рабіў, і надумаўся, што трэба сярпамі жаць... А мо ад безрабоціцы захацелася сярпы свае, якія некалі рабіў, патачыць. I перадаў ён, каб неслі сярпы тачыць... Ну, а далей ужо самі бачыце.
Сцяпан стараўся не пасміхацца. Карэспандэнт сур'ёзна нешта памячаў у блакноціку, запісаў прозвішчы Данілы, Сцяпана.
Начальства ля машыны чакала карэспандэнта. Потым селі ўсе ў машыны, і пад дажджом, у шэрым сутонні яны адна за адной пасунуліся па разбрынялай палявон дарозе.
I зноў нешта даўняе падалося Сцяпану — у гэтай шэрані, у гэтай калоне машын.
Ужо як уваходзіў у вуліцу, успомніў, што нагадаў яму гэты чалавек у ваеннай плашч-накідцы. Была вясна. Блакада. Яны ішлі на прарыў цераз балота, па ледзяной вадзе. Сцяпан быў ва ўдарнай групе. Пад’ехала на конях камандаванне брыгады. Першы ішоў камбрыг. Гэтак жа ходка, гэтак жа ад хады расхінаўся плашч-палатка.
Сцяпан аж спыніўся, уражаны ўспамінам — амаль усё паўтарылася так, як было. Стала аж горача.
Тую фатаграфію, якую зрабіў карэспандэнт, надрукавалі ў першым жа нумары раённае газеты. I зверху было напісана: «Увага, новы вопыт!» Сцяпан не зусім зразумеў, што было новага ў тым, што жалі жыта ў яго брыгадзе сярпамі, але так было напісана. I на фатаграфіі можна было пазнаць і яго, і старшыню Прымачака, і сакратара райкома Яновіча...
VIII
Снапы, якія павыносілі на край поля, высушылі — мабыць, і ў Бога пачало не ставаць вады: усё часцей і часцей праглядвала між воблакаў сонца.
Сцяпан чакаў змены квадры — па яго прыкметах, павінна было павярнуцца надвор’е на пагоду.
Дзень надзіва ўдаўся — сушыла як ніколі за лета: прыгравала сонца, хадзіў над зямлёю тугі ветрык. Жыта было гатовае. У абед Сцяпан загадаў жанчынам падмесці, прыбраць у гумне — назаўтра раніцою на нарадзе трэба было браць хоць пару машын ці трактароў з прычэпамі і вазіць снапы ў гумно.
Але ўжо ў гадзін пяць па абедзе раптам апаў ветрык, і на даляглядзе пачало сінявата туманіцца, нібы там нешта варыла вялікая гаспадыня і падымалася над зямлёю пара ад яе варыва. I ад поля, і ад зямлі, угрэтае, вымачанае, раптам дыхнула цёплаю задушліваю парнасцю. Сцяпан ведаў, што без дажджу, калі не цяпер, то вечарам альбо ноччу, не абыдзецца.
Трэба было прыбіраць з поля жыта.
Сцяпан сеў на веласіпед і паехаў на палетак за Партызаншчыну — там зранку скідалі ў сцірты салому. Там жалі два камбайны і ля іх былі машыны, трактары з прычэпамі.
Як толькі ўз’ехаў за ўзгорак, убачыў шырокае, роўна зжатае поле. Адзін камбайн стаяў, а другі спорна ішоў па полі. За імі была прыбрана і салома. I там, ля свежаскіданае стогакідальнікам сцірты, стаялі машына, два трактары і астатняя тэхніка.
Ля камбайна, які стаяў, лазілі камбайнеры.
Сцяпан падышоў да іх, павітаўся:
— Дзень добры, мужчыны. Зламалася што?
— Вал грохата... Такога паўдня прападзе. А на цэнтральнай як дзе чорт усіх падзеў!
Камбайнер плюнуў, махнуў рукою.
— А гэта мо сын твой, Васіль, за памочніка ў цябе?
— Сын. Ён і тыя ж гады рабіў. Цяпер на канікулах, у інстытут жа паступіў той год.
Сам бацька быў маларослы, худы, з густою чорнаю шчацінаю, якая выступіла на барадзе.
— Не ідзеш, Васіль, на пенсію?
Сцяпан ведаў, што Васіль, як і ён, мае інваліднасць.
— Я схадзіў ужэ. Што ты, братка, летам сядзець склаўшы рукі дома будзеш? Каб жа было хоць каму рабіць, а то во дзеці ж нашыя ўсе паехалі. Хто ў Слуцак, хто ў Салігорск, хто ў Мінск. Ды здароваму чалавеку і сядзець няма як, захварэць можна. Пайшоў я на лета на работу. От і сын прыехаў, хай заробіць і сабе грошай, і мне на карову саломы.
— Цяпер не надта, Васіль, будзе тае саломы. Ні калгасу, ні нам цяпер не вельмі разгонішся.
— Але ж нешта будзе. Цяпер жа ўсё шыферам накрыта, раскрываць няма чаго... А ты чаго хочаш?
— Снапы трэба з поля ўкінуць у гумно. А то на ноч дождж, ці што. Тут во трактары вазьму, машыны. Яны ж незанятыя?
— Дзе ты, братка, бачыў занятыя. Мой жа камбайн стаіць, салому паскідалі ў сцірты. П’юць вунь, сядзяць у капе саломы. Рыжы кажа, што дзень ражджэння ў яго.
— Дак а ты чаго?
— А-а, вот мо механік пад’едзе, хоць назаўтра каб камбайн зрабіць.
Калі Сцяпан падышоў да мужчын, яны сама чокаліся бутэлькамі. На газетах быў раскладзены хлеб, нарэзана сала, ляжалі свежыя агуркі, памідоры.
— О-о, Сцяпанавіч! Прывет доблеснаму брыгадзіру. Дзяржы. Пі за маё здароўе — сёння я нарадзіўся! — Рыжы ўстаў насустрач Сцяпану, расставіў рукі, нібыта ўгледзеў дарагога чалавека, па якім даўно збалеўся душою.
— Ну, добра, што ты нарадзіўся.— Сцяпан не ўзяў бу тэльку.— Але я з другім да вас...— Ну, што тут другое можа быць... Гэта перш.
— Бяры, Сцяпанавіч, хлопцы яшчэ паехалі па гаручае. Да вечара хопіць. Бач, салому ўсю скідалі, рабіць няма чаго.
— Ай, дзядзька, давайце, чаго тут...
Яго не хацелі слухаць. I трактарысты, і шафёры ўжо добра падгазавалі.
— Мужчыны, ціха! Дайце я скажу перш!
— Ну, хай перадавік скажа. Зразу б так, а то яшчэ брыкаецца.
— Мужчыны, там ля поплаву жыта сухое. Трэба яго ўкінуць сёння ў гумно. А то за ноч і дажджу па цяперашняй пагодзе можа нагнаць.
— Го, я думаў, ты мне слова скажаш, а ў цябе там жыта!
Рыжы пакрыўджана махнуў рукою. Твар яго быў чырвоны, як бурачны, а валасы і бровы белыя, таму яго і празвалі Рыжым.
Астатнія пачалі выпіваць, ізноў загаварылі паміж сабою.
— Мужчыны, жніво ж! Рабочы дзень яшчэ. I я тут брыгадзір!
— Пайшоў ты!..
Сцяпан азірнуўся, не пазнаў, хто сказаў, але ўсе дружна рагатнулі.
Рыжы забраў з рукі ў Сцяпана бутэльку.
— Ты от што, дзядзька Дзямідчык, нам ты не ўказ. Тваё жыта, ты і думай. Нам другі нарад сёння старшыня даў. Я да цябе як да чалавека, а ты — жыта. Не збяднее па ім калгас!.. Праўду пра цябе гавораць...
Рыжы не даказаў да канца.
— У баб спадніцы збяры і на бабкі панадзявай! — ляпнуў нехта з маладзейшых — Дзямідчык і не ведаў яго.
На жарт п’янавата, дружна засмяяліся. Сцяпан адчуў, як пачынае цямнець уваччу...
Ён моўчкі завярнуўся і пайшоў па ржышчы да дарогі, там усхваціўся на веласіпед, круціў да самае вёскі, да Жоглавае хаты. Участковага дома не было. Нявестка, якая прыехала на лета з грудным дзіцем, сказала, што вызвалі Жоглу нечага ў раён.
Ва ўчастковага ў хаце быў адзіны на ўсю вёску тэлефон.
Дзямідчык пазваніў у кантору, але ніхто не падняў трубку ні ў кабінеце старшыні, ні ў агранома, ні ў сакратара партарганізацыі. Бухгалтар надаўгад сказала, што старшыня недзе на полі. «Маць вашу з гаспадарамі. Штабоў нарабілі. Камбайн стаіць, механізатары п’юць, а нідзе жывое душы не знайсці!»
