Астрид Линдгрен - Лота (на белорусском языке)

- А зараз я збiраюся памыць падлогу, - сказала Лота.

Яна ўзяла вядро i пайшла ў кухню да бабулi, каб набраць вады. Калi яна вярнулася, дык вылiла ўсю гэтую ваду на падлогу i, апусцiўшыся на каленi, пачала скрэбцi падлогу шчоткай. Неўзабаве яна стала мокрая з ног да галавы.

- Лота, ты плаваеш, цi што? - спытаў Джонас, калi ўвайшоў з лялькай.

- Я мыю падлогу таму, што яе трэба памыць, - адказала Лота. - Акрамя таго, гэта вельмi цiкава.

Неўзабаве яна скончыла скрэбцi падлогу i засталася задаволеная. А Джонасу i мне прыйшлося выцiраць за ёй. Лота ж наогул не дапамагала. Яна толькi моўчкi сачыла за намi.

Сапраўдная Клара заўсёды спявае ў кухнi, калi яна там што-небудзь робiць. Iншы раз яна прытанцоўвае i спявае:

- Тра-ля-ля!

На гэты раз Лота рабiла выключна тое ж самае. Яна скакала каля стала i спявала.

Але ж адзiнае, чым яна адрознiвалася ад Клары, было тое, што яна ўзяла таўкачык для расцiрання яек, апусцiла яго ў вядро i пырскала на нас вадой. Потым яна смяялася так моцна, як толькi магла. Мы вельмi раззлавалiся на яе i сказалi, што калi яна будзе рабiць яшчэ такое глупства, ёй прыйдзецца выцiраць ваду самой. Але ж Лота працягвала скакаць i пырскацца. Падлога была слiзкая ад мыла, i раптам Лота ўпала i ўдарылася галавой аб буфет. Небарака Лота!

- Зусiм не цiкава быць Кларай, - плакала яна.

Потым яна пайшла шукаць ката, а мы з Джонасам засталiся адны. Тады мы зрабiлi салат з бэзу i з'елi з сырам. Вядома ж, гэта была толькi гульня.

Хутка мы пачулi, як закрычала Лота, i ўбачылi, што яна цягае ката за хвост, а ён, небарака, мяўкае i драпае яе.

- Я ж толькi схапiла яго за хвост, а ён раззлаваўся i пачаў драпаць мяне, - крычала яна.

Мамы i бабулi не было дома, i таму мы пайшлi да Клары за лiпучым пластырам для Лоты. Але ж Клары ў кухнi не было. Лота забылася закруцiць кран, калi яна брала ваду, каб памыць падлогу ў лялечным домiку, i я павiнна сказаць, што вады стала ў дзесяць разоў больш на падлозе ў кухнi, чым было на падлозе ў лялечным домiку. Джонас прабраўся да крана i закрыў яго. Якраз у гэты момант увайшла Клара.

- Божа мой, Джонас, што ты робiш? - ускрыкнула яна, узмахнуўшы рукамi.

- Ён плавае, - смяялася Лота.

Потым Клары захацелася высветлiць, хто ж забыўся закруцiць кран.

- Я, - сказала Лота.

- Як жа ты забылася зрабiць гэта? - запыталася Клара.

Уздыхнуўшы, Лота адказала:

- Таму што гэта мой нешчаслiвы дзень.

Мне здаецца, што ў Лоты кожны дзень нешчаслiвы.

Клара выцерла падлогу i паклала лiпучы пластыр на руку Лоце. Потым яна дала нам гарачай кавы i булачак, спяваючы i прытанцоўваючы.

Лота з'ела пяць булачак, Джонас - чатыры, а я - тры.

- Але ж гэта цудоўны нешчаслiвы дзень, - сказала Лота i моцна абняла Клару.

I Клара заўважыла, што Лота зусiм не дрэнная дзяўчынка.

ЛОТА Ў ТУРМЕ

Лота можа пабiць Томаса, хаця мама забаранiла Лоце бiцца.

"Чаму ты ўдарыла Томаса?" - пытае заўсёды мама ў Лоты.

Тады Лота адказвае: "Таму што ён такi добры, калi плача".

Аднойчы мама прымусiла Лоту сядзець у лялечным домiку сам-насам за тое, што яна пабiла Томаса. Потым у Аны Джо з'явiлася цудоўная iдэя.

- Давайце ўявiм сабе, што Лота ў турме, а мы збiраемся вызвалiць яе, сказала яна. - Перш за ўсё мы павiнны перадаць ёй ежу, таму што ў турме даюць толькi хлеб i ваду.

Мы пайшлi ў кухню i папрасiлi Клару, каб яна дала нам некалькi мясных шарыкаў. Ана Джо паклала iх у маленькi кошык, з якiм мы звычайна ходзiм па сунiцы. Потым Джонас i Ана Джо ўзабралiся на дах лялечнага домiка i паклiкалi Лоту. Яны сказалi ёй, што яна - вязень у турме i што мы пасылаем ёй ежу праз комiн. Лота высунула галаву з акна i спытала, чаму яна не можа атрымаць ежу праз акно альбо праз дзверы.

- А можа, дзверы не зачынены? - спытала Ана Джо.

- Не, гэта дрэнная турма, - сказала Лота. - Падыдзiце да дзвярэй i дайце мне мясныя шарыкi.

Ана Джо раззлавалася i сказала, што, калi знаходзiшся ў турме, трэба есцi ежу, якую перадалi праз комiн.

- Вось так, - сказала яна.

Тады Лоце прыйшлося згадзiцца.

Ана Джо прывязала доўгую вяроўку да кашолкi i апусцiла яе ўнiз праз комiн. Яна дазволiла Джонасу трохi дапамагчы ёй. Тым часам Томас i я павiнны былi стаяць унiзе i назiраць за iмi.

- Вось мясныя шарыкi, - пракрычала Лота, калi зайшла ў домiк, - а таксама вельмi многа сажы.

Томас i я зазiрнулi праз акно ў домiк i ўбачылi, як Лота з прагнасцю з'ядала мясныя шарыкi. Усе яны, а таксама твар Лоты i рукi былi пакрыты сажай. Ана Джо была вельмi задаволена, калi ўбачыла чорны твар Лоты. Зараз Лота магла быць палонным афрыканскiм рабом, якога мы павiнны былi ратаваць. Але Томас пачаў плакаць, таму што ён лiчыў, што афрыканскiя рабы вельмi небяспечныя.

- Дурненькi, табе не трэба баяцца iх, - сказала Ана Джо.

- Але ж яны выглядаюць вельмi небяспечнымi, - працягваў плакаць Томас.

Лоце спадабалася, што Томас плача, таму яна рабiла грымасы з акна. Яна паглядзела на мяне, Джонаса i сказала:

- Хтосьцi з iх можа быць небяспечным, Томас. Выратуйце мяне зараз жа, таму што я хачу пайсцi папужаць людзей. Мне падабаецца, калi мяне палохаюцца.

Ана Джо i Джонас пайшлi з другога боку дома, каб выратаваць Лоту праз акно. У нас былi з сабой арэлi, таму што Ана Джо сказала, што мы зможам выкарыстаць iх як мост цераз глыбокi роў, якi павiнен быў быць вакол турмы. Мы прыстасавалi дошку да акна, i я, i Ана Джо ўлезлi ў акно, каб выратаваць Лоту. Томас быў знадворку, сачыў за намi i плакаў.

Калi мы трапiлi ў домiк, то ўбачылi, што Лоты там не было. Ана Джо раз'юшылася.

- Куды ж гэтая малая знiкла? - ускрыкнула яна.

- Я ўцякла, - сказала Лота, калi мы нарэшце знайшлi яе.

Яна сядзела ў парэчнiку i прагна глытала парэчкi.

- Дык мы ж збiраемся выратаваць цябе, - сказала Ана Джо.

- Я выратавала сябе сама, - адказала Лота.

- З табой немагчыма гуляць, - сказаў ёй Джонас.

- Ха, ха, - хмыкнула Лота.

Потым прыйшла мацi i ўбачыла, што Лота не сядзiць у лялечным домiку.

- Ты зараз добрая дзяўчынка? - спытала мама.

- Так, але ж я ўся чорная, - Лота паказала на свой твар.

Мама пляснула ў далонi i ўскрыкнула:

- Божа мой, ты толькi паглядзi на сябе!

Лоту паслалi ў ванную, дзе ёй прыйшлося скрэбцi сябе з мылам амаль паўгадзiны. Пасля мы ўзялi кошык i пайшлi збiраць сунiцы. У полi iх было вельмi многа. Калi мы збiралi сунiцы, мы ўбачылi змяю. Усе ўскрыкнулi i напалохалiся, акрамя Томаса.

- Глядзiце, а вунь хвосцiк без сабачкi, - сказаў ён.

Калi мы прыйшлi дадому, мы падзялiлi сунiцы памiж сабой, але ў Аны Джо ягады былi найбольшыя i самыя чырвоныя.

Томас i Лота селi на верандзе, каб есцi свае ягады. Раптам Томас пачаў плакаць. Цётка Кэцi выглянула з акна i спытала:

- Чаму Томас плача?

- Ён плача, таму што я не дазваляю яму есцi мае ягады, - сказала Лота.

- А свае ён з'еў? - зноў спытала цётка Кэцi.

- Так, - зноў адказала Лота. - Iх ужо больш няма, але ж ён плакаў таксама, калi я iх ела.

Потым выйшла мама. Яна ўзяла Лоцiны ягады i аддала iх Томасу.

- Я лепш пайду спаць, - сказала Лота.

- Так, гэта будзе лепш, - адказала мама. - Ты вельмi стамiлася.

- Не, мае ногi нiяк не спыняцца хадзiць. Але ж, тым не менш, я пайду спаць.

У гэты вечар Лота вельмi добра паводзiла сябе з Томасам. Ён павiнен быў спаць у пакоi для гасцей адзiн, але ж ён вельмi баяўся цемры i хацеў спаць з адчыненымi дзвярыма.

- Але, дарагi Томас, ты ж нiколi не баiшся цемры, калi спiш дома, сказала цётка Кэцi.

- Дома - гэта ягоная цемра, цётка Кэцi. Ён не звыкся з цемрай у бабулi, растлумачыла Лота.

Томасу дазволiлi спаць у нашым пакоi. Лота пацалавала яго, паклала яго ў ложак i сказала:

- Зараз я праспяваю табе, Томас, i ты не будзеш больш баяцца.

Лота заспявала Томасу калыханку, якую мацi заўсёды спявае нам:

- Маленькiя анёлы,

Распраўце свае крылы

I назiрайце за нашымi дзецьмi,

Пакуль не знiкне ноч...

- I назiрайце за Лотай таксама, - дадала Лота.

КАЛЯДЫ - ГЭТА ЦУДОЎНА!

Аднойчы Джонас спытаў у мяне:

- Што табе падабаецца больш: сонца, месяц цi зоркi?

Я адказала, што яны мне ўсе падабаюцца, толькi, можа, зоркi трохi больш, таму што яны свецяць так хораша ў калядную ноч, а мне каляды вельмi падабаюцца!

Я спадзявалася атрымаць лыжы ў падарунак на каляды i вельмi баялася, што не будзе снегу. Лота таксама хацела, каб быў снег, таму што марыла пакатацца на санках.

Аднойчы ноччу, якраз напярэдаднi каляд, калi мы ляжалi ў сваiх ложках, Лота сказала:

- Я папрасiла тату, каб ён купiў мне санкi, а зараз мне трэба папрасiць у Божанькi снегу, iнакш я не змагу катацца на санках.

- Дарагi Божа, хай пойдзе снег, - малiлася яна. - Падумай аб бедных кветачках. Iм патрэбна цёплая коўдра, пакуль яны спяць у халоднай зямлi. Потым яна трошкi прыўзнялася на сваiм ложку i прашаптала мне: - На гэты раз я была больш разумная. Я не сказала яму, што снег патрэбны для маiх санак.

Уявiце сабе, колькi было ў нас радасцi, калi наступнай ранiцай мы ўбачылi, што пайшоў снег. Джонас, Лота i я стаялi ў сваiх пiжамах каля акна i сачылi за тым, як сняжынкi падалi ў наш сад i сад мiсiс Берг.